Τ
Ι Τ Σ Α
Π
Ι Π Ι Ν Ο Υ
20
καλά ιταλικά, όχι μόνο απ’ το σχολείο, αλλά τα είχε ασκήσει
κι από τις συζητήσεις με τη φίλη της την Πία και τα περιο-
δικά που δανειζόταν κάθε τόσο, αλλά τίποτα απ’ αυτά δεν
ήταν αρκετό, όταν το καλοσκεφτόταν. Ήταν όμως τόσο απο-
φασισμένη, που αν δεν τα κατάφερνε με τη μαντάμ Φλώρα,
θα έβλεπε στην πορεία τι θα έκανε.
Η Περσεφόνη ένιωθε ότι μπορούσε να δίνει συμβουλές γιατί
ήταν κιόλας είκοσι έξι χρονών, παντρεμένη κι είχε δύο παι-
διά – όλοι μιλούσαν για τη σοβαρότητα, το πόσο μετρημένη
σε όλα ήταν και για τη νοικοκυροσύνη της. Έδινε μεγάλη ση-
μασία στη γνώμη των άλλων κι ήθελε να κάνει καλή εντύπω-
ση πάντα· την καλή εικόνα της ίδιας, του συζύγου και των
παιδιών της δεν τη διαπραγματευόταν. Αψεγάδιαστη πάντα,
ποτέ δεν έδωσε αφορμή για τίποτα. Η αλήθεια είναι πως ού-
τε σαν παιδί ένιωσε την παιδική ελευθερία που απολαμβά-
νουν όλα τα παιδιά. Πάντα η γιαγιά βρισκόταν από δίπλα·
όταν πήγαινε να λασκάρει της έσφιγγε το λουρί, κι έτσι πε-
ριστρεφόμενη σε απόσταση ασφαλείας απ’ τη γιαγιά έμαθε
όσα έπρεπε να μάθει. Δεν είχε κανένα λόγο να μη νιώθει ήδη
σοφή σ’ αυτή την προχωρημένη ηλικία των είκοσι έξι, όπως
νόμιζε με την αφέλεια των νιάτων. Η Περσεφόνη δεν είχε αμ-
φιβολίες για τον κόσμο, ούτε για τον εαυτό της, γιατί δεν εί-
χε συμβεί τίποτα ακόμη που να κλονίσει αυτή της τη σιγου-
ριά. Όλα στη ζωή της εξελίχτηκαν όπως ήταν αναμενόμενο
και χωρίς δυσκολία.
Τον Θεμιστοκλή, τον άνδρα της, τον παντρεύτηκε στα δε-
καοκτώ της. Μπορεί να βιάστηκε, αλλά δεν ήθελε να χάσει
αυτόν τον ψηλό, όμορφο νέο που γύρισε στο νησί δάσκαλος
διορισμένος και όλες οι υποψήφιες νύφες θα ’νιωθαν τυχερές
αν τους έδινε σημασία. Η γιαγιά, η Περσεφόνη, δεν έχασε
καιρό. Πριν περάσει χρόνος και πριν προλάβει καμιά άλλη
