13
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
νητο, κάτι που δεν θα τους επέτρεπε να ξεφύγουν από το πα-
ρελθόν όσο ζούσαν εκεί.
Όμως τώρα συνέχιζαν τη ζωή τους. Μόλις είχαν αποκτήσει
ένα ευρύχωρο ρετιρέ στο Φρέντερικσμπεργκ, λίγα τετράγωνα
μακριά από εκεί όπου ζούσε η Καμίλα με τον Μάρκους πριν
γνωρίσει τον Φρέντερικ. Ωστόσο, οι τελευταίοι έξι μήνες είχαν
περάσει τόσο γρήγορα, που η Λουίσε και ο Άικ δεν είχαν συζη-
τήσει τι θα έκαναν όταν θα ξανάδειαζε το διαμέρισμά του.
«Αναρωτιέμαι πώς θα φανεί σ’ έναν τόσο καλομαθημένο
σκύλο των προαστίων να πρέπει να ξαναμετακομίσει στο Σά-
ουθ Χάρμπορ», είπε, πειράζοντάς τον.
«Ναι, μάλλον δεν του αρέσει η γειτονιά.» Ο Άικ απάντησε
δίχως να σηκώσει τα μάτια, ενώ συνέχιζε να φροντίζει το τε-
λευταίο πέλμα του Τσάρλι. «Ξέρεις πόσο του αρέσει να μυρίζει
τις κομψές κυρίες της οδού Αλέγκαντε. Κι έχει κι όλες του τις
φιλενάδες στους Κήπους του Φρέντερικσμπεργκ.»
«Μπορεί», είπε η Λουίσε. Ο Άικ σηκώθηκε όρθιος και πέτα-
ξε μια λιχουδιά στον σκύλο του, που τώρα ήταν πεντακάθαρος.
«Αλλά ο Φρέντερικ και η Καμίλα μετακόμισαν χθες. Κι αν θυ-
μάμαι καλά, η συμφωνία ήταν ότι θα έμενες μαζί μου μέχρι να
βρουν άλλο σπίτι.»
Προς στιγμήν ο Άικ αιφνιδιάστηκε, αλλά ύστερα χαμογέ-
λασε. «Α, δεν σου είπα ότι θα περάσει ο Ούλε με το στέισον βά-
γκον του σήμερα το απόγευμα να πάρει τα πράγματά μου;» εί-
πε και χαμήλωσε το βλέμμα του στον μεγάλο γερμανικό ποιμε-
νικό. «Κι εδώ που τα λέμε, ένας σκύλος πρέπει να μάθει να τρι-
γυρνά σε πολλές περιοχές.»
Ο Άικ το είπε τόσο αυθόρμητα, που η Λουίσε δεν μπόρεσε
να μη χαμηλώσει το βλέμμα. Ξαφνικά όλα βουβάθηκαν μέσα
της. Δεν ήθελε να φύγει ο Άικ· η ζωή μαζί του ήταν τόσο φυσι-
κή, τόσο ασφαλής.
«Έι!» Ο Άικ την πλησίασε και τη φίλησε στον λαιμό. «Δεν
πάω πουθενά. Απλώς πρέπει να αποφασίσουμε αν θα κρατή-
