22
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
«Όχι. Αυτή είναι η ζωή μου τώρα.» Η μητέρα της άφησε το
χέρι της να πέσει στον καναπέ. «Δεν είμαι πια ο εαυτός μου.»
Η Σοφί δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της. Εί-
χαν ξανακάνει πολλές φορές αυτή τη συζήτηση, αλλά το ενδε-
χόμενο δεν έμοιαζε ποτέ τόσο σοβαρό, τόσο κοντινό.
Η μητέρα της της είχε ξεκαθαρίσει ότι, όταν θα έχανε τη
θέλησή της για ζωή, θα ήθελε να βάλει ένα τέλος. Το είχαν συ-
ζητήσει ακόμη και πριν πεθάνει ο πατέρας της Σοφί. Μάλιστα,
εκείνη φοβόταν ότι η μητέρα της θα αυτοκτονούσε αν πέθαινε
πρώτος ο πατέρας της. Αλλά δεν το είχε κάνει· τότε δεν το είχε
αναφέρει καν, παρότι ήταν φανερό το πόσο τρομερά της έλει-
πε ο σύζυγός της.
Έναν χρόνο μετά τον θάνατό του, η Σοφί είχε βγει με τη
μητέρα της και όλο το βράδυ συζητούσαν για το δικαίωμα επι-
λογής όταν κάποιος δεν θέλει να συνεχίσει να ζει.
«Φυσικά, δεν είναι κάτι που πρέπει να παίρνει κανείς α-
ψήφιστα», της είχε πει η μητέρα της για να καθησυχάσει τους
φόβους της. «Όμως η ζωή μπορεί να σε βγάλει κάπου που δεν
θες, και τότε θέλω να μου επιτρέπεται να βάλω ένα τέλος. Παρ’
όλα αυτά, σου υπόσχομαι ότι θα κάνω όσο περισσότερη υπο-
μονή μπορώ.»
Η Σοφί χάιδεψε το χέρι της μητέρας της κι ύστερα πήγε
στο μπάνιο για να συνέλθει. Να σταματήσει να κλαίει. Έσκυψε
πάνω από τον νιπτήρα, φύσηξε τη μύτη της, πήρε μια βαθιά
ανάσα και επέστρεψε στο σαλόνι. «Όμως δεν χρειάζεται να γί-
νει τώρα», είπε, αφού ξανακάθισε στον καναπέ. «Δεν θέλεις να
ζήσεις να δεις την άνοιξη;»
Η μητέρα της της ξαναέπιασε το χέρι. «Όλη η ικμάδα μου
χάθηκε.»
«Έχεις ιδέα πόσα φάρμακα πρέπει να πάρεις για να αυτο-
κτονήσεις;» είπε απότομα η Σοφί. Έσφιξε το χέρι της μητέρας
της. «Δεν θέλω να έρθω και να σε βρω μες στα αίματα, και μη
