19
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
μέσα τους. Αράδιασε βούτυρο, λεπτές γκοφρέτες σοκολάτα και
κομμένο τυρί σε μια πιατέλα και γέμισε ένα καλαθάκι με φρε-
σκοψημένα ψωμάκια.
«Ψωμί που μόλις βγήκε απ’ τον φούρνο», είπε καθώς έ-
μπαινε στο δωμάτιο, διακόπτοντας τη μελέτη τους για την τε-
λετή του χρίσματος. Ο Στι χαμογέλασε και της έκανε νόημα να
περάσει. «Υπάρχει επίσης χυμός και τσάι. Τα πλαστικά ποτή-
ρια είναι στο ντουλάπι.»
Πάντοτε σέρβιραν σνακ και αναψυκτικά στο πρεσβυτέριο.
Η Σοφί είχε συζητήσει με τον Στι κατά πόσο αυτό θα μπορούσε
να φανεί σαν ένα είδος δωροδοκίας, αλλά στο τέλος αποφάσι-
σαν ότι ήθελαν οι επισκέπτες να αισθάνονται άνετα, και άλ-
λωστε γιατί οι προετοιμασίες για το χρίσμα να πρέπει να είναι
σαν τιμωρία. Στην απογευματινή τάξη σέρβιραν σάντουιτς ή
επιδόρπιο και στην πρωινή τάξη πρόγευμα.
Ενώ τα υπόλοιπα παιδιά έτρωγαν, η Σοφί άκουσε ένα κο-
ρίτσι να ρωτά τον Στι αν πίστευε στη μετά θάνατον ζωή. Εκεί-
νος απάντησε ότι δεν υπήρχε τρόπος να αποτρέψει κανείς το
τέλος της ζωής. Αλλά όχι, δεν έβρισκε καμία παρηγοριά στην
πεποίθηση ότι μια νέα ζωή περίμενε στην άλλη πλευρά. Τον
καθησύχαζε η γνώση ότι, όταν η ώρα σου έφτανε και σε κα-
λούσε ο Θεός κοντά του, ήταν επειδή ήσουν έτοιμος να φύγεις
απ’ αυτή τη ζωή. Ακόμη και όταν ο θάνατος έμοιαζε ανελέητος
και αιφνίδιος. Πίστευε ότι το μόνο που περίμενε στην άλλη
πλευρά ήταν η γαλήνη του Παραδείσου.
«Και μόνο ο Θεός γνωρίζει πότε είναι η κατάλληλη ώρα για
κάθε άνθρωπο», είπε, όταν η Σοφί είχε πια αδειάσει το καλάθι
με τα ψωμάκια.
Το τηλέφωνο στην κουζίνα χτύπησε. Η Σοφί χαμογέλασε
στον Στι, έκλεισε την πόρτα πίσω της και απάντησε.
«Η μητέρα σου δεν πίνει το ρόφημα πρωτεΐνης που της
αφήνω», είπε η γυναίκα που φρόντιζε τη μητέρα της χωρίς
προεισαγωγές. «Δεν κάνει καλά, καθόλου καλά. Θα εξασθενή-
