13
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
«Εντάξει τότε», της είπε τελικά.
Η Μέρεντιθ αισθάνθηκε ένα κύμα υπερηφάνειας και ελπί-
δας να φουσκώνει στο στήθος της. Για μια φορά, δεν θα περ-
νούσε τη χριστουγεννιάτικη γιορτή σε κάποια σκοτεινή γωνιά
του καθιστικού διαβάζοντας ή στην κουζίνα πλένοντας πιάτα.
Αντί γι’ αυτό, θα ήταν το κέντρο της προσοχής της μητέρας
της. Το θεατρικό αυτό θα αποδείκνυε ότι η Μέρεντιθ είχε α-
κούσει και την τελευταία πολύτιμη λέξη που είχε αρθρώσει
ποτέ η μητέρα της, ακόμα κι εκείνες που είχαν ειπωθεί σιγανά,
στο σκοτάδι, την ώρα του παραμυθιού.
Για τα επόμενα εξήντα λεπτά, η Μέρεντιθ ανέλαβε ρόλο
σκηνοθέτη για τους ηθοποιούς της, προβάροντας ατάκα την
ατάκα το έργο, αν και, στην πραγματικότητα, μόνο ο Τζεφ
χρειαζόταν βοήθεια. Η ίδια και η Νίνα άκουγαν χρόνια τώρα
την ιστορία.
Αργότερα, όταν η πρόβα είχε τελειώσει κι ο κάθε κατεργά-
ρης είχε πάει στον πάγκο του, η Μέρεντιθ συνέχισε τη δουλειά.
Έφτιαξε μια πινακίδα που έγραφε
ΜΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΜΟΝΟ
:
ΕΝΑ
ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΓΟ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΓΙΟΡΤΗ
και από κάτω συμπλήρωσε
τα ονόματα των τριών τους. Διόρθωσε όσο μπορούσε το ζω-
γραφιστό σκηνικό (ήταν αδύνατον να το αποκαταστήσει εντε-
λώς· η Νίνα πάντα ζωγράφιζε έξω από τις γραμμές) και μετά
το έστησε στο καθιστικό. Όταν η σκηνή ετοιμάστηκε, πρόσθε-
σε πούλιες στην τούλινη φούστα του μπαλέτου που θα εκτε-
λούσε χρέη πριγκιπικής τουαλέτας και την οποία θα φορούσε
στο φινάλε. Κόντευε δύο το πρωί όταν έπεσε επιτέλους στο
κρεβάτι της, ακόμα και τότε όμως ήταν τόσο ενθουσιασμένη,
που άργησε πολύ ν’ αποκοιμηθεί.
Η επόμενη μέρα φάνηκε να περνάει αργά, εντέλει όμως,
στις έξι ακριβώς, οι καλεσμένοι άρχισαν να καταφθάνουν.
Ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα και όλοι τους γνωστοί: οι άν-
δρες και οι γυναίκες που εργάζονταν στον οπωρώνα τους,
μαζί με τις οικογένειές τους, μερικοί γείτονες και η αδελφή
