9
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
Πρόλογος
S
1 9 7 2
τις όχθες του φοβερού και τρομερού ποταμού Κολού-
μπια, εκείνη την παγερή εποχή που κάθε ανάσα γινόταν
ορατή, ο οπωρώνας με το όνομα Μπέλιε Νότσι ήταν ή-
συχος. Μηλιές σε χειμερία νάρκη εκτείνονταν ως εκεί που έ-
βλεπε το μάτι, με τις στιβαρές ρίζες τους κουλουριασμένες βα-
θιά μέσα στο κρύο, εύφορο χώμα. Καθώς οι θερμοκρασίες κα-
τακρημνίζονταν και το χρώμα στράγγιζε από γη και ουρανό, το
ξασπρισμένο τοπίο δημιουργούσε κάτι σαν χειμερινή τυφλό-
τητα· η μία μέρα ήταν ολόιδια με την άλλη. Τα πάντα πάγωναν,
γίνονταν εύθραυστα.
Πουθενά η παγωνιά και η ησυχία δεν ήταν πιο αισθητές
απ’ όσο στο ίδιο το σπίτι της Μέρεντιθ Γουίτσον. Στα δώδεκά
της, η Μέρεντιθ είχε ήδη ανακαλύψει το απέραντο κενό και τη
σιωπή ανάμεσα στους ανθρώπους. Λαχταρούσε να έχει μια οι-
κογένεια όπως αυτές που έβλεπε στην τηλεόραση, όπου τα
πάντα φάνταζαν τέλεια και οι πάντες τα πήγαιναν καλά. Στη
δική της οικογένεια όμως, κανείς, ούτε καν ο αγαπημένος της
πατέρας, δεν καταλάβαινε πόσο μόνη ένιωθε μέσα σ’ αυτούς
