15
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
κοινό ησύχασε, η Μέρεντιθ πήρε βαθιά ανάσα κι άρχισε την
αφήγηση που με τόση επιμέλεια είχε συντάξει: «Τη λένε Βέρα
και είναι μια φτωχή χωριατοπούλα, ένα τίποτα. Ζει σε μια μα-
γική χώρα που ονομάζεται Βασίλειο του Χιονιού, ο πολυαγα-
πημένος κόσμος της όμως αργοπεθαίνει. Το κακό έχει κυριεύ-
σει τη χώρα· κυλάει στους λιθόστρωτους δρόμους μέσα σε
μαύρες άμαξες, σταλμένες από έναν σκοτεινό, δαιμονικό ιππό-
τη, που θέλει να καταστρέψει τα πάντα.»
Η Μέρεντιθ πραγματοποίησε την είσοδό της, προσέχοντας
να μην περδικλωθεί στα μακριά, πλούσια φουστάνια της, κι
ανέβηκε στη σκηνή. Σάρωσε με το βλέμμα τους καλεσμένους
και είδε τη μητέρα της στο πίσω μέρος του δωματίου: ακόμα
και μέσα σε τούτη την πολυκοσμία, φάνταζε μόνη έτσι όπως
έστεκε εκεί, με την όψη του ωραίου προσώπου της θολωμένη
απ’ τον καπνό του τσιγάρου. Για μια φορά, για πρώτη ίσως
φορά, κοίταζε στα ίσα τη Μέρεντιθ.
«Έλα, αδελφή μου», είπε η Μέρεντιθ δυνατά, προχωρώ-
ντας προς τον φανοστάτη. «Δεν πρέπει ν’ αφήσουμε αυτό το
κρύο να μας σταματήσει.»
Η Νίνα βγήκε από το παρασκήνιο. Ντυμένη μ’ ένα κουρε-
λιάρικο νυχτικό και με τα μαλλιά της κρυμμένα σ’ ένα κεφαλο-
μάντιλο, έτριψε νευρικά τα χέρια της και σήκωσε το κεφάλι να
κοιτάξει τη Μέρεντιθ. «Λες να ’ναι ο Μαύρος Ιππότης;» τσίριξε,
προκαλώντας τα γέλια του ακροατηρίου. «Λες να ’ναι η μαύρη
μαγεία του που κάνει το κρύο τόσο τσουχτερό;»
«Όχι. Όχι. Μ’ έχει παγώσει ο χαμός του πατέρα μας. Πότε
θα γυρίσει;» Η Μέρεντιθ πίεσε την παλάμη στο μέτωπό της και
αναστέναξε δραματικά. «Τώρα τελευταία, οι άμαξες είναι πα-
ντού. Ο Μαύρος Ιππότης γίνεται ολοένα και πιο δυνατός… άν-
θρωποι γίνονται καπνός μπροστά στα μάτια μας…»
«Κοίτα», είπε η Νίνα δείχνοντας προς το ζωγραφιστό κά-
στρο. «Είναι ο πρίγκιπας», πρόσθεσε, καταφέρνοντας να α-
κουστεί περιδεής.
