17
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
Είδε τον πατέρα της να οδηγεί τη μητέρα της στην κουζί-
να, όπου μάλλον την πήγε κατευθείαν στον νεροχύτη για να
της καθαρίσει το χέρι. Οι καλεσμένοι τράπηκαν σε φυγή, λες
και το καθιστικό τους ήταν ο
Τιτανικός
κι εκείνοι έτρεχαν προς
τις σωστικές λέμβους, τοποθετημένες έξω ακριβώς από την
κύρια είσοδο.
Μόνο ο Τζεφ έμεινε να την κοιτάζει, με το βλέμμα του να
φανερώνει πόσο άσχημα ένιωθε για λογαριασμό της. Επιχεί-
ρησε να την πλησιάσει, κρατώντας ακόμα στο χέρι του τα τρι-
αντάφυλλα. «Μέρεντιθ…»
Η Μέρεντιθ τον παραμέρισε με μια σπρωξιά και βγήκε
τρέχοντας απ’ το δωμάτιο. Σταμάτησε στο τέρμα του διαδρό-
μου, σε μια σκοτεινή γωνιά, κι έμεινε εκεί βαριανασαίνοντας,
με τα δάκρυα να της καίνε τα μάτια. Από την κουζίνα, άκουγε
τη φωνή του πατέρα της που προσπαθούσε να παρηγορήσει
την εξοργισμένη συμβία του. Ένα λεπτό αργότερα, μια πόρτα
ακούστηκε να κλείνει κι η Μέρεντιθ κατάλαβε ότι ο Τζεφ είχε
φύγει για το σπίτι του.
«Τι έκανες;» τη ρώτησε χαμηλόφωνα η Νίνα καθώς ερχό-
ταν να σταθεί δίπλα της.
«Ποιος ξέρει;» είπε η Μέρεντιθ, σκουπίζοντας τα μάτια της.
«Αφού είναι μέγαιρα.»
«Κακιά λέξη αυτή.»
Η Μέρεντιθ άκουσε το τρέμουλο στη φωνή της Νίνα και
κατάλαβε πόσο σκληρά προσπαθούσε η αδελφή της να μην
κλάψει. Της έπιασε το χέρι.
«Τι πρέπει να κάνουμε; Να ζητήσουμε συγγνώμη;»
Ήταν αδύνατον για τη Μέρεντιθ να μη θυμηθεί την τελευ-
ταία φορά που είχε εξοργίσει τη μητέρα της και μετά της είχε
ζητήσει συγγνώμη. «Δεν θα τη νοιάξει. Άκου τι σου λέω.»
«Τι θα κάνουμε τότε;»
Η Μέρεντιθ προσπάθησε να φανεί όσο ώριμη αισθανόταν
εκείνο το ίδιο πρωί, η αυτοπεποίθησή της όμως είχε εξανεμι-
