12
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
Η Νίνα στάθηκε στα πόδια της. Το καρδιόσχημο πρόσωπό
της ήταν ασυνήθιστα σοβαρό. «Ε, λες;»
Οι τρεις τους κοιτάχτηκαν πάνω από το σεντόνι με το α-
φηρημένης τεχνοτροπίας, αλά Πικάσο, πράσινο κάστρο και
από τα θεατρικά κουστούμια που ήταν απλωμένα στο κρεβάτι.
Η αλήθεια που μοιράστηκαν μ’ αυτό το βλέμμα ήταν ότι η Άνια
Γουίτσον ήταν ψυχρή γυναίκα· η όποια ζεστασιά της είχε ως
μοναδικό αποδέκτη τον άντρα της. Απειροελάχιστη έφτανε μέ-
χρι τις κόρες της. Όταν ήταν μικρότερες, ο μπαμπάς προσπα-
θούσε να προσποιηθεί ότι δεν ήταν έτσι, περισπώντας σαν μά-
γος την προσοχή τους από την ψυχρότητά της, μαγεύοντάς τες
με τη θαλπωρή της τρυφερότητάς του· όπως γινόταν και με
όλες τις ψευδαισθήσεις όμως, η αλήθεια κάποτε βγήκε στην
επιφάνεια, αναπόφευκτα.
Ήξεραν λοιπόν και οι τρεις τους τι ήταν αυτό που ρωτούσε
η Μέρεντιθ.
«Δεν ξέρω, Μερεντίνι», είπε ο μπαμπάς, βάζοντας το χέρι
στην τσέπη να βγάλει τα τσιγάρα του. «Οι ιστορίες της μητέ-
ρας σου…»
«Μ’ αρέσει όσο τίποτα να την ακούω να τις λέει», είπε η
Μέρεντιθ.
«Μόνο τότε μας μιλάει πραγματικά», πρόσθεσε η Νίνα.
Ο μπαμπάς άναψε τσιγάρο και τις κοίταξε μέσα από μια
σπείρα γκρίζου καπνού, στενεύοντας τα καστανά μάτια του.
«Μμ», είπε εκπνέοντας. «Απλώς, να…»
Η Μέρεντιθ προχώρησε προς το μέρος του, προσέχοντας
να μην πατήσει το κάστρο. Καταλάβαινε τον δισταγμό του.
Ποτέ δεν ήξεραν ποιο ήταν το κουμπί της μαμάς, αυτή τη φορά
όμως η Μέρεντιθ αισθανόταν σίγουρη ότι είχε την απάντηση.
Αν υπήρχε ένα πράγμα που λάτρευε η μητέρα της, ήταν αυτό
το παραμύθι για μια ριψοκίνδυνη χωριατοπούλα που είχε τολ-
μήσει να ερωτευτεί έναν πρίγκιπα. «Μόνο δέκα λεπτά θα πά-
ρει, μπαμπά. Το χρονομέτρησα. Και θ’ αρέσει σε όλους.»
