10
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
τους τέσσερις τοίχους, πόσο αόρατη, και πόσο συχνά την επι-
σκεπτόταν αυτό το συναίσθημα.
Αύριο βράδυ όμως όλ’ αυτά θα άλλαζαν.
Η Μέρεντιθ είχε σκαρφιστεί ένα πανέξυπνο σχέδιο. Είχε
γράψει ένα θεατρικό βασισμένο σε ένα από τα παραμύθια της
μητέρας της και σχεδίαζε να παρουσιάσει το έργο στην ετήσια
χριστουγεννιάτικη γιορτή τους. Ήταν ό,τι ακριβώς θα περίμενε
κανείς να συμβεί σε κάποιο επεισόδιο της τηλεοπτικής σειράς
Οικογένεια Πάρτριτζ
.
«Γιατί δεν μπορώ να είμαι εγώ η πρωταγωνίστρια;» γκρί-
νιαξε η Νίνα. Απ’ όταν η Μέρεντιθ τελείωσε το κείμενο, ήταν η
δέκατη τουλάχιστον φορά που της έκανε αυτή την ερώτηση.
Η Μέρεντιθ γύρισε μαζί με την καρέκλα της και χαμήλωσε
το βλέμμα προς την εννιάχρονη αδελφή της: η μικρή ήταν γο-
νατισμένη στο παρκέ της κρεβατοκάμαράς τους και ζωγράφιζε
σ’ ένα παλιό σεντόνι ένα κάστρο στο πράσινο της μέντας.
Η Μέρεντιθ δάγκωσε το κάτω χείλος της προσπαθώντας
να μη φανερώσει τη δυσαρέσκειά της. Το κάστρο παραήταν
τσαπατσούλικο· δεν ήταν όπως θα έπρεπε να είναι. «Χρειάζε-
ται να το ξανασυζητήσουμε, Νίνα;»
«Μα
γιατί
να μην μπορώ να είμαι η χωριατοπούλα που πα-
ντρεύεται τον πρίγκιπα;»
«Ξέρεις γιατί. Ο Τζεφ θα παίξει τον πρίγκιπα, και ο Τζεφ
είναι δεκατριών. Θα φαίνεσαι σαν χαζό δίπλα του.»
Η Νίνα έβαλε το πινέλο της στην άδεια κονσέρβα από έ-
τοιμη σούπα και κάθισε πίσω στις φτέρνες της. Με τα κοντά
μαύρα μαλλιά, τα λαμπερά πράσινα μάτια και το ανοιχτόχρω-
μο δέρμα της, θύμιζε μικρό, τέλειο ξωτικό. «Θα μ’ αφήσεις να
παίξω τη χωριατοπούλα του χρόνου;»
«Ό,τι στοίχημα θες.» Η Μέρεντιθ έσκασε ένα χαμόγελο.
Την ενθουσίαζε το ενδεχόμενο να δημιουργήσει μια οικογε-
νειακή παράδοση. Όλοι τους οι φίλοι είχαν οικογενειακές πα-
ραδόσεις, όχι όμως και οι Γουίτσον· η δική της οικογένεια ήταν
