14
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
του μπαμπά, η Ντόρα, που ήταν και η μοναδική εν ζωή συγγε-
νής του.
Η Μέρεντιθ κάθισε στο πάνω μέρος της σκάλας και στύ-
λωσε το βλέμμα της στην είσοδο κάτω. Της ήταν αδύνατον να
μη χτυπάει νευρικά το πόδι της στο σκαλί, διερωτώμενη για το
πότε έπρεπε να κάνει την κίνησή της.
Ετοιμαζόταν να σηκωθεί, όταν άκουσε ένα δυνατό κροτά-
λισμα ακολουθούμενο από κλαγγές.
Ω, όχι!
Τινάχτηκε πάνω και κατέβηκε βολίδα τα σκαλιά,
αλλά ήταν ήδη αργά.
Στην κουζίνα, η Νίνα κοπανούσε μια κατσαρόλα μ’ ένα με-
ταλλικό κουτάλι, φωνάζοντας: «Η παράσταση αρχίζει!» Κανείς
δεν ήξερε να κλέβει τα φώτα της δημοσιότητας καλύτερα από
τη μικρή της αδελφή.
Γέλια ακούστηκαν καθώς οι καλεσμένοι προχωρούσαν
από την κουζίνα στο καθιστικό, όπου η ζωγραφιά με το κά-
στρο κρεμόταν από μία αλουμινένια κινηματογραφική οθόνη
στημένη δίπλα στο θηριώδες τζάκι. Στα δεξιά της υπήρχε ένα
χριστουγεννιάτικο δέντρο, στολισμένο με φωτάκια αγορα-
σμένα από το σουπερμάρκετ και με τα στολίδια που έφτια-
χναν κάθε χρόνο η Μέρεντιθ και η Νίνα. Μπροστά στη ζω-
γραφιά ήταν η «σκηνή» τους: ένα ξύλινο γεφυράκι που α-
κουμπούσε στο παρκέ κι ένας φανοστάτης καμωμένος από
χαρτόνι μ’ έναν φακό κολλημένο με μονωτική στο πάνω μέ-
ρος του.
Η Μέρεντιθ χαμήλωσε τα φώτα του δωματίου, άναψε τον
φακό κι ύστερα χώθηκε πίσω από το ζωγραφισμένο σκηνικό. Η
Νίνα και ο Τζεφ ήταν ήδη εκεί, ντυμένοι με τα κουστούμια τους.
Όχι πως ήταν εντελώς καλυμμένοι από τα αδιάκριτα
βλέμματα εκεί πίσω. Λίγο να έγερνε στο πλάι η Μέρεντιθ και
θα μπορούσε να δει κάμποσους από τους καλεσμένους, πράγ-
μα που σήμαινε ότι θα την έβλεπαν κι αυτοί, παρ’ όλ’ αυτά ο
μικρός χώρος έδινε την αίσθηση της απομόνωσης. Όταν το
