8
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
Η γυναίκα ξυπνά μ’ ένα τίναγμα. Τα στρωσίδια της είναι ένα
κουβάρι, υγρά από τον ιδρώτα. Χρειάζεται μια στιγμή για να
βγει στην επιφάνεια, το βάρος του νερού ολόγυρά της τη
σπρώχνει προς τα κάτω. Δυσκολεύεται να αναπνεύσει.
Η Ανταλίνα, η καμαριέρα, μπαίνει μέσα, ανοίγει τα πα-
ντζούρια και καλωσορίζει τη μέρα.
«Ορίστε, σινιόρα, είναι καλύτερα έτσι. Πώς κοιμηθήκατε;»
Γρήγορη, αποτελεσματική, η καμαριέρα αφήνει τον δίσκο
με το πρόγευμα, χτυπάει τα μαξιλάρια για να φουσκώσουν,
τραβάει και ισιώνει τα σεντόνια. Και μετά, το ουράνιο τόξο
που σχηματίζουν τα χάπια, ένα κουτί με φάρμακα τακτοποιη-
μένα σαν καραμέλες, θαρρείς και τα χρώματα θα τα κάνουν
πιο ελκυστικά ώστε να θέλει να τα πάρει πρόθυμα.
Η γυναίκα βήχει· είναι σαν να ανεβαίνει στο στόμα της κά-
τι στέρεο, μια μπάλα με αγκάθια.
Υπάρχει αίμα στο μαντίλι της: μια βροχή από έντονες κουκ-
κίδες, ο χειρότερος οιωνός. Δεν θ’ αργήσει τώρα. Το διπλώνει στη
σφιγμένη παλάμη της. Η Ανταλίνα κάνει ότι δεν είδε.
«Εεε…» Το μυαλό της γυναίκας είναι άδειο. Η γλώσσα της
είναι πρησμένη, ένα ξένο σώμα μες στο στόμα της, σαν να είναι
εκείνη που κατάπιε βαλτόνερα.
«Άνοιξε το παράθυρο», λέει.
Ένα τίναγμα του καρπού· ο ήλιος πλημμυρίζει το δωμάτιο.
Βλέπει τις κορυφές των κυπαρισσιών, δώδεκα δάχτυλα που
δείχνουν τον ουρανό. Κάποτε φανταζόταν ότι εκείνος ήταν ε-
κεί πάνω, πίστευε σε άχρηστες παρηγοριές, αλλά όχι πια. Εκεί-
νος δεν είναι στον ουρανό. Δεν είναι στα σύννεφα. Δεν είναι
καν στο χώμα. Είναι μέσα της. Την καλεί, τη χρειάζεται.
Αέρας. Ζεστασιά. Κελαηδήματα. Μυρίζει τους κήπους της
που ανθίζουν, φαντάζεται τα τριαντάφυλλα στις αψίδες ν’ αρχί-
ζουν ν’ ανοίγουν, ρόδινα και γλυκά, και τις συστάδες της λεβά-
ντας και του σχοινόπρασου κοντά στις ψηλές ασβεστωμένες
μάντρες, ένα όργιο από μαβί και άσπρο. Πόσο εύκολα τρυπώνει
