14
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
ρο και θυμάμαι τότε που ήμουν σαν αυτές, επιπόλαιη, ανέμελη,
αφελής –πώς νιώθει κανείς όταν βρίσκεται στο κατώφλι του
κόσμου χωρίς να έχει κάνει κανένα λάθος, τουλάχιστον κανένα
τόσο μοιραίο όσο το δικό μου.
Ένα πράγμα που λατρεύω στο Λονδίνο είναι η ανωνυμία.
Τόσο πολλοί άνθρωποι και τόσο πολλές ζωές, και είναι ειρω-
νεία ότι ήρθα εδώ για να με προσέξουν, να γίνω κάποια, κι ω-
στόσο εδώ ακριβώς, στο κέντρο του κόσμου, έγινα αόρατη. Θα
μου λείψει η ανωνυμία όταν μάθουν. Θα την αναπολώ σαν ένα
πολύτιμο έπαθλο, που ποτέ δεν θα ξανακερδίσω αν το χάσω.
Προλαβαίνω το λεωφορείο, κοιτάζω από το παράθυρο τους
δρόμους που σκοτεινιάζουν γρήγορα. Στην άλλη πλευρά του
διαδρόμου, ένας τύπος με γυαλιά διαβάζει τη
Metro
, που η πρώ-
τη της σελίδα έχει τον κραυγαλέο τίτλο:
ΣΥΛΛΗΨΗ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥ
:
Η
ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΟΝ ΔΟΛΟΦΟΝΟ ΤΩΝ ΠΟΡΤΜΠΑΓΚΑΖ
. Ανατρι-
χιάζω. Θα λάβω κι εγώ ως έπαθλο έναν πρωτοσέλιδο τίτλο μια
μέ ρα σύντομα; Τι θα πουν για μέ να; Βλέ πω το όνομά μου, το
σκέτο, βαρετό Λούσι Γουίτακερ, με τα στρογγυλά, φιλικά γράμ-
ματα που όταν ήμουν μικρή στόλιζαν τα τετράδιά μου, τις ευχα-
ριστήριες κάρτες μου, τις κάρτες γενεθλίων που έγραφα στις φί-
λες μου, κι έπειτα, πιο πρόσφατα, τις αιτήσεις με τα λογότυπα
διαφόρων εταιρειών που συμπλήρωνα όταν έψαχνα για δουλειά,
να γίνεται ξαφνικά φρικτό και απειλητικό, ένα όνομα που κάνει
τον κόσμο να ανατριχιάζει. Άνθρωποι που γνώριζα κάποτε θα
πουν: «Όχι
αυτή
η Λούσι Γουίτακερ; Μα αυτή είναι πάρα πολύ
ήσυχη, πάρα πολύ ντροπαλή, δεν θα έκανε κάτι τέτοιο…»
Κι όμως το έκανα, νομίζω. Έκανα ακριβώς κάτι τέτοιο.
Φτάνουμε στη στάση μου και βγαίνω στο δειλινό, τυλίγο-
ντας σφιχτά το παλτό μου γύρω από το σώμα μου καθώς ο αέ-
ρας δυναμώνει. Κρατάω το κεφάλι μου σκυφτό και πιέζω το
πλαστικό κουτί κάτω από το μπράτσο μου.
Το τηλέφωνό μου κουδουνίζει. Για μια ηλίθια στιγμή σκέ-
φτομαι ότι είναι εκείνος και περιφρονώ τον εαυτό μου για τον
