20
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
«Το ξέρουμε ότι δεν πάει καλά», είπε η Τζέινι, «ποτέ δεν
αμφιβάλαμε. Το ερώτημα είναι, τι έκανε αυτή τη φορά;»
Ο Μπίλι κάγχασε. «Το ξέρετε ότι κέρδισε κάτι εισιτήρια και
μου ζήτησε να πάω μαζί της σε αυτή την ανόητη συναυλία;»
Η Τζέινι χαμογέλασε. «Η ετήσια λοταρία του Μπομπ με τις
ανόητες τζαμπαρίες που δίνουν οι πελάτες μας. Πρώτο βρα-
βείο, δύο δωρεάν εισιτήρια. Δεύτερο βραβείο, τέσσερα δωρεάν
εισιτήρια...»
Ο Μπίλι αναστέναξε. «Ακριβώς. Η απόλυτη ξεφτίλα για
Πέμπτη βράδυ –μια συναυλία για φιλανθρωπικούς σκοπούς σε
μια παμπ με πρωταγωνιστές την ομάδα μάρκετινγκ του μεγα-
λύτερου πελάτη μας και, συν τοις άλλοις, όλους τους φίλους
και τους συγγενείς τους να ανεβαίνουν στη σκηνή για να κά-
νουν διάφορα νούμερα που ήθελες ν’ ανοίξει η γη να σε κατα-
πιεί. Και, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, να είμαι και μαζί
με
αυτή
;»
Όλοι γέλασαν. Δεν μπορούσα να διαφωνήσω με την απο-
τίμησή του· οπωσδήποτε δεν ήταν και σαν τις βραδιές του Με-
γάλου Γκάτσμπι από πλευράς αίγλης και υπερβολής.
«Υπήρχε ένα συγκρότημα στο πρώτο μισάωρο –ο Τζόνι
κάτι και οι Pilgrim Pioneers– που δεν ήταν και τόσο κακοί», εί-
πε. «Έπαιξαν κατά κύριο λόγο δικά τους κομμάτια και μερικές
διασκευές, κλασικές επιτυχίες.»
«Τον ξέρω –ο Τζόνι Λόμοντ!» είπε η Μπερναντέτ. «Ήταν
στην ίδια τάξη με τον μεγάλο μου αδερφό. Αυτός και μερικοί
ακόμα συμμαθητές του αδερφού μου από την Έκτη ήρθαν ένα
βράδυ σπίτι μας, όταν η μαμά και ο μπαμπάς έλειπαν στην Τε-
νερίφη, και έκαναν πάρτι. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, η κα-
τάληξη ήταν ένας βουλωμένος νιπτήρας...»
Γύρισα να φύγω, δεν ήθελα να ακούσω για τις νεανικές
του απερισκεψίες.
«Τέλος πάντων», είπε ο Μπίλι –είχα προσέξει πως δεν του
άρεσε να τον διακόπτουν–, «το
σιχάθηκε
το συγκρότημα. Α-
