16
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
«Ναι», είπα. «Βλέπετε, τα ζύγισα και είναι πάνω από τρία
κιλά –συνολικό βάρος δηλαδή, όχι το καθένα!» Γέλασα. Με κοί-
ταξε καλά καλά χωρίς να γελάει. «Δεν είναι μεγάλο βάρος για
να το κουβαλάει κανείς;» τον ρώτησα. «Δηλαδή, αν έδενα στο
στήθος σας τρία κιλά από επιπλέον σάρκα και σας ανάγκαζα
να περιφέρεστε όλη μέρα έτσι, δεν θα πονούσε και η δική σας
πλάτη;»
Με κοίταξε καλά καλά και έπειτα καθάρισε τον λαιμό του
ξεροβήχοντας.
«Πώς... πώς τα...»
«Με ζυγαριές κουζίνας», είπα γνέφοντας με το κεφάλι. «Α-
πλώς... τοποθέτησα πάνω το ένα. Δεν τα ζύγισα και τα δύο, υ-
πέθεσα ότι θα έχουν πάνω κάτω το ίδιο βάρος. Δεν είναι απο-
λύτως επιστημονικό, το ξέρω, αλλά…»
«Θα σας γράψω μια συνταγή για λίγα ακόμη παυσίπονα,
δεσποινίς Όλιφαντ», με διέκοψε και άρχισε να πληκτρολογεί.
«Ισχυρά αυτή τη φορά, σας παρακαλώ», είπα αποφασι-
στικά, «και μπόλικα». Είχαν προσπαθήσει στο παρελθόν να
μου πασάρουν πολύ μικρές δόσεις ασπιρίνης. Ήταν ανάγκη να
προσθέσω στα αποθέματά μου δραστικά φάρμακα.
«Θα μπορούσα, επίσης, να έχω μια επαναληπτική συνταγή
για το έκζεμα, σας παρακαλώ; Μοιάζει να επιδεινώνεται σε
καιρούς άγχους ή υπερέντασης.»
Δεν μου έκανε την τιμή να απαντήσει σε αυτή την ευγενική
παράκληση, μόνο ένευσε με το κεφάλι. Κανείς μας δεν μιλούσε
όσο ο εκτυπωτής τρανταζόταν φτύνοντας τη χαρτούρα την ο-
ποία μου παρέδωσε. Στύλωσε πάλι το βλέμμα του στην οθόνη
και άρχισε να πληκτρολογεί. Έπεσε αμήχανη σιωπή. Οι κοινωνι-
κές του δεξιότητες ήταν για κλάματα, ιδιαιτέρως για μια δου-
λειά σαν αυτή, που πρέπει να κοιτάζεις τον άλλον στο πρόσωπο.
«Αντίο, λοιπόν, γιατρέ», είπα. «Ευχαριστώ πολύ για τον
χρόνο σας.» Ο τόνος της φωνής μου πέρασε τελείως απαρατή-
ρητος. Ήταν, απ’ ό,τι φαίνεται, ακόμα απορροφημένος στις
