17
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
σε φροντίζω. Είσαι ακόμα πολύ νέα κι έχουμε όλη τη ζωή
μπροστά μας.»
Πάντα είχε μεγάλες ιδέες, και ακούγονταν πολύ συναρπα-
στικές όταν τις συζητούσε. Θα γινόταν διευθυντής του υποκα-
ταστήματος και μετά θα έφευγε για να κάνει μια δική του δου-
λειά. Να είναι κύριος του εαυτού του και να βγάζει πολλά λε-
φτά. Μπορούσα να τον φανταστώ με ακριβό κοστούμι, γραμ-
ματέα κι ένα μεγάλο αυτοκίνητο. Κι εγώ, εγώ θα ήμουν στο
πλευρό του για να τον στηρίζω. «Μην αλλάξεις ποτέ, Τζίνι.
Σ’ αγαπώ ακριβώς όπως είσαι», έλεγε.
Κι έτσι αγοράσαμε το νούμερο 12 και μετακομίσαμε εκεί
μετά τον γάμο. Είμαστε ακόμα εδώ, τόσα χρόνια αργότερα.
Το σπίτι είχε έναν μπροστινό κήπο αλλά τον στρώσαμε με
χαλίκι για «να μην έχουμε να κουρεύουμε το χορτάρι», είπε ο
Γκλεν. Εμένα μου άρεσε το χορτάρι, αλλά του Γκλεν του άρεσε
να είναι όλα άψογα τακτοποιημένα. Ήταν δύσκολο στην αρχή
όταν μετακομίσαμε, γιατί εγώ ήμουν πάντα λίγο ακατάστατη.
Η μαμά έβρισκε συνέχεια βρόμικα πιάτα και κάλτσες στο
χνούδι κάτω από το κρεβάτι μου. Ο Γκλεν θα πάθαινε έμφραγ-
μα αν τα έβλεπε.
Τον θυμάμαι πολύ καθαρά να σφίγγει τα δόντια και να μι-
σοκλείνει τα μάτια, όταν ένα βράδυ λίγο μετά τον γάμο μας,
αφού είχαμε τελειώσει το δείπνο μας, με τσάκωσε να σκουπί-
ζω τα ψίχουλα από το τραπέζι με το χέρι μου και να τα πετάω
κάτω. Δεν ήξερα καν ότι το έκανα –θα πρέπει να το είχα κάνει
εκατοντάδες φορές χωρίς να το σκέφτομαι, αλλά δεν το ξανά-
κανα ποτέ. Απ’ αυτή την άποψη μού έκανε καλό, μου έμαθε
πώς να κάνω σωστά τα πράγματα ώστε να είναι όμορφο το
σπίτι. Του άρεσε να είναι όμορφο.
Τον πρώτο καιρό, ο Γκλεν μού έλεγε τα πάντα για τη δου-
λειά του στην τράπεζα· για τις ευθύνες που είχε, το πώς οι νε-
ότεροι υπάλληλοι βασίζονταν πάνω του, για τις φάρσες που
έκαναν ο ένας στον άλλο, τον προϊστάμενο που δεν άντεχε
