27
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
«Καλύτερα τώρα», είπε η Κέιτ και βολεύτηκε στον καναπέ.
«Συγγνώμη για τη διακοπή. Λοιπόν, πού είχαμε μείνει;»
Έπρεπε να το παραδεχτεί, είχε αρχίσει να ανησυχεί. Είχε
περάσει σχεδόν μία ώρα με την Τζιν Τέιλορ και είχε ένα ση-
μειωματάριο γεμάτο γεγονότα από την παιδική της ηλικία
και τα πρώτα χρόνια του γάμου της. Όμως αυτό ήταν όλο.
Κάθε φορά που πλησίαζε λίγο περισσότερο στο ζουμί της
ιστορίας, η Τζιν έστρεφε την κουβέντα σε κάτι ακίνδυνο.
Κάποια στιγμή είχαν συζητήσει αρκετή ώρα για το πόσο δύ-
σκολο ήταν να μεγαλώνει κανείς παιδιά και στη συνέχεια εί-
χε υπάρξει ένα μικρό διάλειμμα όταν η Κέιτ είχε επιτέλους
σηκώσει το τηλέφωνο για να απαντήσει σε μια επίμονη κλή-
ση από το γραφείο της.
Ο Τέρι κόντεψε να τρελαθεί από τη χαρά του όταν άκουσε
πού ήταν η Κέιτ. «Θαυμάσιο!» ούρλιαξε στο τηλέφωνο.
«Μπράβο. Τι λέει; Πότε μπορείς να παραδώσεις το κείμενο;»
«Μια στιγμή, Τέρι», μουρμούρισε η Κέιτ κάτω από το προ-
σεκτικό βλέμμα της Τζιν Τέιλορ, «δεν έχω και πολύ καλό σήμα
εδώ», και βγήκε στον πίσω κήπο, κουνώντας κουρασμένα το
κεφάλι της προς τη μεριά της Τζιν, δήθεν εκνευρισμένη.
«Για τ’ όνομα του Θεού, Τέρι, καθόμουν δίπλα της. Δεν
μπορώ να μιλήσω τώρα», είπε με σφυριχτή φωνή. «Προχωράει
κάπως αργά, για να είμαι ειλικρινής, αλλά νομίζω ότι έχει αρχί-
σει να με εμπιστεύεται. Άφησέ με να συνεχίσω.»
«Την έβαλες να υπογράψει συμβόλαιο;» ρώτησε ο Τέρι.
«Βάλ’ τη να υπογράψει και μετά μπορούμε να της πάρουμε συ-
νέντευξη με την ησυχία μας.»
«Δεν θέλω να την πιέσω γιατί θα τρομάξει, Τέρι. Θα κάνω
ό,τι μπορώ. Τα λέμε αργότερα.»
Η Κέιτ έκλεισε το τηλέφωνο και σκέφτηκε ποια θα ήταν η
επόμενη κίνησή της. Ίσως θα έπρεπε να αναφέρει τα χρήματα
αμέσως. Είχε ολοκληρώσει το στάδιο «λέμε τα σώψυχά μας»
και τώρα έπρεπε να περάσει στην ουσία.
