22
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
Ήταν οι συνάδελφοί του από το τμήμα Ογκολογίας και η
Κέιτ καθόταν εκεί με το επαγγελματικό της χαμόγελο, μουρ-
μουρίζοντας «Έλα, αγάπη μου, ξέρεις ότι δεν είμαι έτσι», ενώ οι
καλεσμένοι γελούσαν αμήχανα κι έπιναν το κρασί τους. Όταν
αργότερα έπλενε τα πιάτα ήταν έξαλλη κι έριχνε σαπουνάδες
στο πάτωμα καθώς πετούσε τις κατσαρόλες στον νεροχύτη,
όμως ο Στιβ την είχε αγκαλιάσει και την είχε φιλήσει, πείθο-
ντάς τη να συμφιλιωθούν.
«Ξέρεις πόσο σε θαυμάζω, Κέιτ», είχε πει. «Είσαι αστέρι
στη δουλειά σου.»
Του είχε ανταποδώσει το φιλί, αλλά ο άντρας της είχε δί-
κιο. Καμιά φορά η προσπάθεια να κάνεις έναν καχύποπτο
–ακόμα και εχθρικό– ξένο να σε εμπιστευτεί ήταν ένα παιχνίδι
ή κάτι σαν χορός ζευγαρώματος. Της άρεσε. Της άρεσε η από-
τομη αύξηση της αδρεναλίνης όταν έφτανε στο κατώφλι πρώ-
τη, πριν από τους υπόλοιπους, χτυπούσε το κουδούνι και ά-
κουγε ήχους ζωής μέσα στο σπίτι· της άρεσε να βλέπει το φως
ν’ αλλάζει στο θαμπό γυαλί της εξώπορτας καθώς το άτομο
πλησίαζε και, έπειτα, καθώς η πόρτα άνοιγε, να μπαίνει αμέ-
σως στο πετσί του ρόλου της.
Οι δημοσιογράφοι είχαν διάφορες τεχνικές στο κατώφλι·
ένας φίλος της, με τον οποίο είχαν εκπαιδευτεί μαζί, χρησιμο-
ποιούσε «το ύφος του τελευταίου κουταβιού στο καλάθι» για
να αποσπάσει τη συμπόνια, μια άλλη έλεγε ότι ο εκδότης της
ήταν αυτός που την ανάγκαζε να χτυπάει πολλές φορές το
κουδούνι, ενώ μια τρίτη έχωνε ένα μαξιλάρι κάτω από την
μπλούζα της για να παραστήσει ότι ήταν έγκυος ώστε να πα-
ρακαλέσει να χρησιμοποιήσει την τουαλέτα για να μπει μες
στο σπίτι.
Αυτό δεν ήταν το στιλ της Κέιτ. Εκείνη είχε τους δικούς της
κανόνες: να χαμογελάς πάντα, να μη στέκεσαι ποτέ πολύ κο-
ντά στην πόρτα, να μην ξεκινάς ζητώντας συγγνώμη και να
