10
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
Χτυπάει το κουδούνι δυο φορές. Έπειτα χτυπάει δυνατά
και γρήγορα την πόρτα με το χέρι. Σαν αστυνομικός. Με βλέπει
να κοιτάζω από το κενό της κουρτίνας και μου χαρίζει ένα
πλατύ χαμόγελο. Ένα χολιγουντιανό χαμόγελο, όπως έλεγε η
μαμά μου. Έπειτα χτυπάει ξανά.
Όταν ανοίγω την πόρτα, μου δίνει το μπουκάλι με το γάλα
που ήταν στο κατώφλι και λέει: «Είναι κρίμα να το αφήσετε
έξω. Θα χαλάσει. Να περάσω μέσα; Έχετε βάλει νερό για τσάι;»
Δεν μπορώ να αναπνεύσω, πόσο μάλλον να μιλήσω. Χαμο-
γελάει πάλι με το κεφάλι γερμένο στο πλάι. «Με λένε Κέιτ», λέ-
ει. «Κέιτ Γουότερς, δημοσιογράφος από την
Daily Post
.»
«Είμαι η…» αρχίζω, συνειδητοποιώντας ξαφνικά ότι δεν με
ρώτησε.
«Ξέρω ποια είστε, κυρία Τέιλορ», λέει. Εκείνο που παρα-
λείπει να πει είναι:
Είστε το άρθρο μου
. «Ας μη στεκόμαστε εδώ
έξω», προσθέτει. Και, καθώς μιλάει, προτού καλά καλά το κα-
ταλάβω, έχει μπει μέσα στο σπίτι.
Έχω μείνει τόσο αποσβολωμένη από την τροπή των γεγο-
νότων, που δεν μπορώ να μιλήσω, και ερμηνεύει τη σιωπή μου
ως άδεια να μπει στην κουζίνα με το μπουκάλι με το γάλα και
να μου φτιάξει ένα τσάι. Την ακολουθώ –η κουζίνα δεν είναι
μεγάλη και είμαστε κάπως στριμωγμένες– καθώς περιφέρεται
στον χώρο, γεμίζοντας τον βραστήρα και ανοίγοντας όλα μου
τα ντουλάπια για να βρει φλιτζάνια και ζάχαρη. Εγώ απλώς
στέκομαι και της το επιτρέπω.
Φλυαρεί για τα έπιπλα. «Τι όμορφη κουζίνα, τόσο καινού-
ρια –μακάρι να ήταν και η δική μου έτσι. Τα εγκαταστήσατε
μόνοι σας;»
Νιώθω σαν να μιλάω σε μια φίλη. Δεν είναι όπως το είχα
φανταστεί, το να μιλάω σε δημοσιογράφο. Νόμιζα ότι θα ήταν
σαν να σε ανακρίνει η αστυνομία. Νόμιζα ότι θα ήταν μια δοκι-
μασία. Αυτό έλεγε ο άντρας μου, ο Γκλεν. Αλλά δεν είναι.
