20
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
Η ερώτησή της με ξάφνιασε. Γιατί; Επειδή είμαι περίερ-
γη; Επειδή θέλω να ξέρω αν η ζωή σου είναι καλύτερη από τη
δική μου;
«Πραγματικά δεν ξέρω», είπα. «Είναι ωραίες, δεν είναι;»
Ανασήκωσε τους ώμους της και κάθισε βαριά στον κανα-
πέ. Κούρνιασα κι εγώ απέναντί της και χαμογέλασα.
Πρώτη φορά βρισκόμασταν στο ίδιο δωμάτιο με τη Ναόμι
χωρίς τον Φίλιπ να μας περιτριγυρίζει όπως το λιοντάρι την
αγέλη του. Θα μπορούσα να βγάλω μερικά πράγματα από μέσα
μου. Θα μπορούσα να ξεστομίσω όλα όσα λέει μια απατημένη
σύζυγος. Ίσως ήταν η κατάλληλη στιγμή να μου ζητήσει η Να-
όμι συγγνώμη. Όχι ότι με πείραζε που είχε εκείνη τον Φίλιπ
τώρα, ήταν
δικό
της
πρόβλημα πια, αλλά ίσως από απλή ευ-
πρέπεια να συνειδητοποιούσε ότι έπρεπε να κάνει κάτι για να
διαλύσει την ένταση ανάμεσά μας.
Ο Φίλιπ κι εγώ έπρεπε να είχαμε βάλει τέλος στη σχέση
μας πριν από πολλά χρόνια, αλλά εγώ είχα μείνει προσκολλη-
μένη στο παιδικό όνειρο που μου είχαν στερήσει. Είχα μεγα-
λώσει δίχως πατέρα και δεν ήθελα να συμβεί το ίδιο στον Ά-
λιστερ. Κάποιοι με λένε ξεροκέφαλη. Προτιμώ το «αποφασι-
σμένη». Δεν με ενοχλούσε η διάλυση του γάμου μας. Δεν θεω-
ρούσα τόσο ότι είχα χάσει έναν σύζυγο, όσο ότι είχα αποκτή-
σει έναν κακό δαίμονα. Ένα ακόμα άτομο που έπρεπε να έχω
στον νου μου, τη στιγμή που δεν ήμουν καν ιδιαίτερα κοινω-
νική.
«Ο Φιλ έπρεπε να έχει ήδη γυρίσει απ’ τη δουλειά», είπε
κοιτάζοντας το ρολόι.
«Σωστά», είπα και κοίταξα κι εγώ το ρολόι. «Δουλεύει σή-
μερα; Γιατί πέρασα απ’ το αστυνομικό τμήμα και μου ’παν ότι
αυτή τη βδομάδα δεν πήγε στη δουλειά.»
Εκείνη απέφυγε το βλέμμα μου. Τα βαμμένα φρύδια της
δεν έκρυψαν την έκπληξή της, αλλά η φωνή της ήταν σιγανή
και ήρεμη όταν είπε «Ξέχασα. Έχει πάει στον γιατρό».
