19
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
πως είχαν αργήσει· πως δεν είχαν δει τις πινακίδες· πως γεν-
νούσε η γυναίκα τους· πως πέθαινε κάποιος γονιός τους. Είτε
τον κατηγορούσαν ότι ήταν ένας κολλημένος γραφειοκράτης·
ότι έπαιρνε από αθώους ανθρώπους τα χρήματα που είχαν
κερδίσει με τον ιδρώτα τους· και γιατί δεν πήγαινε να συλλά-
βει τους πραγματικούς εγκληματίες;
Αλλά η γυναίκα στο τιμόνι απλώς τίναξε το κεφάλι της
προς τα πίσω και γέλασε.
«Ξέρετε γιατί σας σταμάτησα;» τη ρώτησε ο Φίλιπ.
«Επειδή είμαι ηλίθια;»
«Το όριο ταχύτητας είναι πενήντα χιλιόμετρα την ώρα.»
«Δεν πήγαινα με πενήντα», είπε εκείνη.
«Πού το βρίσκετε το αστείο;» τη ρώτησε.
«Δεν υπάρχει λόγος να το αρνούμαι, σωστά; Εδώ τελειώνει
κι η άδεια οδήγησής μου. Μαζεύω βαθμούς ποινής λες και δεν
υπάρχει αύριο. Αν δεν γελάσω, θα βάλω τα κλάματα.»
Πολύ αργότερα ανακάλυψα ότι την είχε αφήσει να φύγει,
λέγοντας πως ίσως κατά λάθος είχε πιάσει την ταχύτητα του
αυτοκινήτου που ερχόταν από πίσω της. Και βέβαια εκείνη δεν
έβλεπε την ώρα να τον ευχαριστήσει, και αν στον Φίλιπ αρέσει
κάτι περισσότερο από το να βάλει στο χέρι τον κακό, είναι το
να βάλει χέρι στο κορίτσι.
Η Ναόμι μπήκε αθόρυβα στο δωμάτιο, καθώς τα βήματά
της έσβηναν στο παχύ χαλί.
«Το τσάι», είπε κι άφησε τα φλιτζάνια πάνω στο πεντακά-
θαρο τραπέζι με την επιφάνεια-καθρέφτη. Χωρίς αποτυπώμα-
τα από βρόμικα παιδικά δαχτυλάκια, χωρίς σημάδια από φλι-
τζάνια και ποτήρια.
«Ευχαριστώ. Τώρα μόλις θαύμαζα τις φωτογραφίες σας.»
Έβαλα το σώμα μου ανάμεσα σ’ εκείνη και στο τραπέζι, για να
μην προσέξει πως έλειπε μία.
«Γιατί;»
