16
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
«Είναι υπέροχο», είπα, «πραγματικά υπέροχο».
Περίμενε όσο έβγαζα τις μπότες μου. Το βλέμμα της έπεσε
στις παράταιρες κάλτσες μου, και στη θέα τους φάνηκε να ψη-
λώνει τρεις πόντους. Τσαντίστηκα που ένιωσα κουρελιάρα και
απεριποίητη, σε σύγκριση με τα βαμμένα νύχια και τα καλο-
σχηματισμένα φρύδια της.
«Η ανακαίνιση ήταν σκέτος εφιάλτης. Τα δοκάρια», είπε κι
έδειξε πάνω από τα κεφάλια μας τα ακάλυπτα καδρόνια της
οροφής, «είναι τ’ αυθεντικά δοκάρια που ’χε το τοπικό αβαείο.
Λένε ότι χρησιμοποιήθηκαν για να χτιστεί τ’ αγρόκτημα όταν
κάηκε το αβαείο. Τα ’χουν κηρύξει διατηρητέα. Έπρεπε να πά-
ρουμε ειδική άδεια για να τα κάνουμε όλ’ αυτά, μα, ακόμα και
τότε, έπρεπε να προσέχουμε πάρα πολύ τι κάναμε.»
Το τάχα εκνευρισμένο ύφος της ερχόταν σε χτυπητή αντί-
θεση με το καμάρι για το σπίτι της.
«Αλήθεια;» είπα. «Για φαντάσου, τόση φασαρία για μετα-
χειρισμένα ξύλα.»
Έβγαλα τα γάντια και το κασκόλ μου, τα δίπλωσα και τα
έσπρωξα μέσα στην τσάντα μου τύπου Μαίρη Πόπινς, για να
χαθούν ανάμεσα στα χρησιμοποιημένα χαρτομάντιλα, τις πα-
λιές αποδείξεις και τις κάρτες Πόκεμον.
Ακόμα κι αν δεν ήταν η μητριά του Σαββατοκύριακου για
τον γιο μου, ακόμα και αν δεν είχε τα μισά μου χρόνια και το
μισό μου βάρος, και πάλι δεν θα τη χώνευα τη Ναόμι. Όσοι δεν
ήξεραν ποιος ήταν ο Φίλιπ θεωρούσαν δεδομένο ότι ζήλευα. Αν
παραπονιόμουν γι’ αυτόν, πίστευαν ότι ήμουν θυμωμένη που
με είχε παρατήσει για μια νεότερη γυναίκα και νομίζω ότι στη
θέση τους θα πίστευα κι εγώ το ίδιο. Δεν ήξερα τη Ναόμι ούτε
είχα καμιά όρεξη να σπαταλήσω τον χρόνο μου για να τη γνω-
ρίσω. Δεν θα αργούσε να την παρατήσει κι αυτήν. Στα δικά μου
μάτια, η Ναόμι ήταν επιφανειακή και εγωκεντρική. Παραήταν
όμορφη για να είναι καλός άνθρωπος, πολύ απλά επειδή το
σύμπαν δεν λειτουργούσε έτσι.
