17
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
Η Λένι κάθισε δίπλα του. Εκείνος πέρασε το χέρι του γύρω
από τους ώμους της, την τράβηξε κοντά του. «Τον κόσμο τον
κυβερνούν τρελοί. Δεν είναι η δική μου Αμερική αυτή. Θέλω…»
Δεν τελείωσε τη φράση του και η Λένι παρέμεινε σιωπηλή. Είχε
συνηθίσει τη θλίψη του πατέρα της, την απογοήτευσή του.
Άφηνε συχνά τις προτάσεις στη μέση, σαν να φοβόταν μη
βγουν στην επιφάνεια οι τρομαχτικές ή καταθλιπτικές σκέψεις
του. Η Λένι αναγνώριζε αυτή του τη διστακτικότητα και την
καταλάβαινε· τις περισσότερες φορές το καλύτερο ήταν να μη
μιλήσει.
Ο πατέρας έψαξε στην τσέπη του και έβγαλε ένα στραπα-
τσαρισμένο πακέτο τσιγάρα Camel. Άναψε ένα και η Λένι εισέ-
πνευσε την αψιά, οικεία μυρωδιά.
Ήξερε πόσο πονούσε ο πατέρας της. Μερικές φορές η Λένι
ξυπνούσε από το κλάμα του, άκουγε τη μητέρα της να προ-
σπαθεί να τον παρηγορήσει λέγοντας: «Ησύχασε τώρα, Ερντ,
πάει, πέρασε, είσαι στο σπίτι σου, είσαι ασφαλής.»
Εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι, φύσηξε μια τουλού-
πα γκριζογάλανου καπνού. «Απλώς θέλω… περισσότερα, μάλ-
λον. Όχι μόνο μια άλλη δουλειά. Μια άλλη ζωή. Θέλω να περ-
πατάω στον δρόμο και να μην ανησυχώ μήπως με πουν δολο-
φόνο μωρών. Θέλω…» Αναστέναξε. Χαμογέλασε. «Μην ανησυ-
χείς. Όλα θα πάνε καλά. Θα περάσουν όλα.»
«Θα βρεις καινούρια δουλειά, μπαμπά», του είπε.
«Σίγουρα, κοκκινομάλλα μου. Αύριο όλα θα είναι καλύτε-
ρα.»
Έτσι έλεγαν πάντα οι γονείς της.
ΕΝΑ ΚΡΥΟ
,
ΜΟΥΝΤΟ ΠΡΩΙΝΟ
στα μέσα Απριλίου, η Λένι σηκώθηκε
νωρίς, βολεύτηκε στη θέση της στον σαραβαλιασμένο λουλου-
δάτο καναπέ του καθιστικού και έβαλε το
Today Show
στην
