15
31
32
33
γαμημένος. Ούτε ξέρω πόσους χτύπησε. Μας είχαν μαντρωμέ-
νους σαν γουρούνια, μ’ εκείνα τα διαχωριστικά κολονάκια που
στήνουν για να μπαίνει ο κόσμος στη σειρά. Το έκανε επίτηδες,
και τώρα είναι ξαπλωμένοι ολόγυρα εκεί σαν… σαν… οχ, όχι, ρε
γαμώτο, σαν ματωμένες κούκλες. Είδα τουλάχιστον τέσσερις
νεκρούς. Πρέπει να υπάρχουν κι άλλοι.»
Ο τύπος συνέχισε τον δρόμο του, όμως, καθώς η αδρεναλίνη
υποχώρησε, έπαψε να τρέχει και τώρα απλώς έσερνε τα βήματά
του. Ο Τζέισον έλυσε τη ζώνη του καθίσματος και σκύβοντας
έξω του φώναξε: «Μήπως είδες το χρώμα; Το χρώμα του αυτο-
κινήτου;»
Ο άντρας έκανε στροφή. Είχε χλωμιάσει και φαινόταν κατα-
βεβλημένος. «Γκρι. Ένα πολύ μεγάλο γκρίζο αυτοκίνητο.»
Ο Τζέισον κάθισε ξανά στη θέση του και κοίταξε τον Ρομπ.
Δεν χρειαζόταν να το πουν μεγαλόφωνα: ήταν το αμάξι που λίγο
έλειψε να πέσει πάνω τους τη στιγμή που έφευγαν από τα
McDonald’s. Και τελικά αυτό που αντίκρισαν μπροστά, στη μά-
σκα του, δεν ήταν σκουριά.
«Προχώρα, Ρόμπι. Θα ασχοληθούμε αργότερα με το χάος
στον πίσω θάλαμο του ασθενοφόρου. Έλα, οδήγησέ μας στον
χορό και προσοχή μη χτυπήσεις κανέναν, σύμφωνοι;»
«Σύμφωνοι.»
Όταν ο Ρομπ έφτασε στο πάρκινγκ, ο πανικός είχε αρχίσει να
καταλαγιάζει. Ορισμένοι έφευγαν βαδίζοντας με κανονικό
ρυθμό· κάποιοι άλλοι προσπαθούσαν να βοηθήσουν όσους είχε
χτυπήσει το γκρίζο αυτοκίνητο
·
μερικοί, τα καθίκια, που είναι
πάντα πανταχού παρόντα, τραβούσαν φωτογραφίες ή βιντεο-
σκοπούσαν με τα τηλέφωνά τους. Σκοπεύουν να τα ανεβάσουν
στο YouTube με την ελπίδα να γίνουν βάιραλ, σκέφτηκε ο Ρομπ.
Στο οδόστρωμα ήταν πεσμένα τα μεταλλικά κολονάκια με την
κίτρινη ταινία που απαγόρευε τη διέλευση.
Το περιπολικό που τους είχε προσπεράσει είχε σταθμεύσει
προς την πλευρά του κτιρίου, λίγα μέτρα μακριά από έναν υ-
