21
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2
Η Έρικα Φόστερ περίμενε εδώ και μισή ώρα στον βρόμικο
χώρο υποδοχής του αστυνομικού τμήματος του Λιούισαμ Ρό-
ου. Μετακινήθηκε λίγο προσπαθώντας να βολευτεί σε μια
πράσινη πλαστική καρέκλα, που ήταν βιδωμένη στο δάπεδο
μαζί με τις υπόλοιπες σ’ εκείνη τη σειρά. Τα καθίσματα ήταν
ξεθωριασμένα και γυάλιζαν, τριμμένα από τους ανήσυχους
πισινούς των ενόχων που κάθονταν σ’ αυτά εδώ και χρόνια.
Από ένα μεγάλο παράθυρο που έβλεπε στο πάρκινγκ, ο περι-
φερειακός δρόμος, ένας γκρίζος ουρανοξύστης γραφείων και
το αχανές εμπορικό κέντρο έμοιαζαν να δίνουν μάχη για να
παραμείνουν ορατά μες στη χιονοθύελλα. Ένα μονοπάτι λιω-
μένου βρόμικου χιονιού προχωρούσε διαγωνίως από την κύ-
ρια είσοδο έως το γκισέ όπου ένας αρχιφύλακας καθόταν και
κοίταζε τον υπολογιστή του με θολωμένο βλέμμα. Είχε μεγά-
λα, κρεμασμένα μάγουλα και σκάλιζε αφηρημένα τα δόντια
του, βγάζοντας το δάχτυλό του για να επιθεωρήσει τα ευρή-
ματα πριν το βάλει ξανά στο στόμα του.
«Ο αρχηγός δεν θ’ αργήσει», είπε.
Τα μάτια του γλίστρησαν στο σώμα της Έρικα, απολαμβά-
νοντας τη λεπτή σιλουέτα της με το ξεθωριασμένο τζιν, το μάλ-
λινο πουλόβερ και το μαβί τζάκετ, και στάθηκαν στη μικρή βαλί-
τσα με τα ροδάκια, στα πόδια της. Εκείνη τον αγριοκοίταξε και
απέστρεψαν κι οι δυο το βλέμμα. Ο τοίχος δίπλα της ήταν ένα
χάος από αφίσες με πληροφορίες για το κοινό.
ΜΗ ΓΙΝΕΙΣ ΘΥΜΑ
ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ
! δήλωνε μια απ’ αυτές, και η Έρικα σκέφτηκε ότι
