17
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
τρυπάει τα πλευρά του. Ντράπηκε όταν συνειδητοποίησε ότι
πραγματικά φοβόταν. Έπρεπε να βρει έναν τρόπο να φύγει
από κει. Αν έκανε μεταβολή και περνούσε ξανά από τον βυθι-
σμένο κήπο, θα μπορούσε να εντοπίσει το μονοπάτι που προ-
χωρούσε παράλληλα με τον περιφερειακό και να βγει στη Λό-
ντον Ρόουντ. Το βενζινάδικο θα ήταν ανοιχτό και θα μπορούσε
να αγοράσει κι άλλα τσιγάρα και καμιά σοκολάτα.
Ετοιμαζόταν να κάνει μεταβολή, όταν ένας θόρυβος έσπα-
σε τη σιωπή. Ήταν μεταλλικός και παραμορφωμένος κι ερχό-
ταν από τη μεριά του υπόστεγου.
«Έι! Ποιος είναι;» φώναξε και η φωνή του ακούστηκε
στριγκιά και πανικόβλητη. Μόνο όταν έπαψε ο θόρυβος και,
μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, άρχισε ξανά, ο Λι συνειδητο-
ποίησε ότι ήταν το κουδούνισμα από ένα κινητό που ίσως α-
νήκε σε κάποιον συνάδελφό του.
Εξαιτίας του χιονιού δεν μπορούσε να καταλάβει πού τε-
λείωνε το μονοπάτι και πού άρχιζε το νερό· κι έτσι, μένοντας
κοντά στα δέντρα που πλαισίωναν την όχθη της λίμνης, ο Λι
προχώρησε προσεκτικά προς το σημείο από το οποίο ακουγό-
ταν το κουδούνισμα. Ήταν μια απελπιστικά σιγανή μελωδία,
και καθώς ο Λι πλησίασε περισσότερο, κατάλαβε ότι ερχόταν
από το υπόστεγο.
Πλησίασε τη χαμηλή στέγη και, σκύβοντας, είδε μια λάμψη
να φωτίζει το μισοσκόταδο πίσω από τη μικρή βάρκα. Το κου-
δούνισμα σταμάτησε και μερικά δευτερόλεπτα αργότερα το
φως έσβησε. Ο Λι ένιωσε ανακούφιση που ήταν μόνο ένα τη-
λέφωνο. Πρεζάκηδες και άστεγοι σκαρφάλωναν τακτικά τη
μάντρα τη νύχτα, και το συνεργείο κηπουρικής έβρισκε συνέ-
χεια άδεια πορτοφόλια –που τα είχαν πετάξει εκεί αφού είχαν
πάρει τα μετρητά και τις κάρτες–, χρησιμοποιημένα προφυλα-
κτικά και σύριγγες. Το τηλέφωνο μάλλον το είχαν παρατήσει…
Μα γιατί να παρατήσουν ένα τηλέφωνο; Εκτός κι αν είναι στ’
αλήθεια άχρηστο
, σκέφτηκε ο Λι.
