14
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
άφθονα παλιομοδίτικα αντικείμενα διακόσμησης, που έ-
διναν στο σπίτι την όψη αποθήκης παλαιοπωλείου. Αν-
θοδοχεία των Σεβρών, αγαλματίδια από τη Δρέσδη,
μπρούτζινα γυμνά και μαρμάρινες προτομές, ραχιτικές
καρέκλες με χρυσοποίκιλτες πλάτες, τραπεζάκια σε στιλ
Μπιντερμάγερ, εδώ κι εκεί κάποιο παράταιρο λαμπατέρ
αρ νουβό, βαριές πολυθρόνες από γυαλιστερό δέρμα…
Ένα σπίτι, μ’ άλλα λόγια, χωρίς ούτε μία λεπτομέρεια γυ-
ναικείου γούστου.
Στους επενδεδυμένους με κόκκινο βελούδο τοίχους
υπήρχαν, ωστόσο, καλλιτεχνικοί θησαυροί που, αν τους
έβλεπες από κοντά, παρατηρούσες μια κοινή μακάβρια
σφραγίδα. Αγωνιώδη χαρακτικά του Μεξικανού Χούλιο
Ρουέλας: κεφάλια τρυπημένα από τερατόμορφα έντομα.
Φαντασμαγορικοί πίνακες του Ελβετού Χένρι Φιούζελι,
ειδικού στην περιγραφή εφιαλτών, στις παραμορφώσεις
και στο πάντρεμα της συνουσίας με τη φρίκη, της γυναί-
κας με τον φόβο…
«Φανταστείτε», μου χαμογελούσε ο δικηγόρος Σουρι-
νάγα. «Ο Φιούζελι ήταν ένας κληρικός που έκανε εχθρό
έναν δικαστή, ο οποίος του αφαίρεσε το ιερατικό σχήμα
και τον έριξε στην τέχνη…»
Ο Σουρινάγα ένωσε τα δάχτυλά του κάτω από το
πιγούνι του.
«Μερικές φορές εμένα θα μου άρεσε να είμαι ένας δι-
καστής που αφαιρεί από τον εαυτό του τη δικαστική τή-
βεννο και καταδικάζεται στην τέχνη…»
Αναστέναξε. «Πάρα πολύ αργά πια. Για μένα η ζωή
έχει μετατραπεί σε μια μεγάλη παρέλαση πτωμάτων… Με
