20
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
Έκανε μια παύση και με κοίταξε με εγκαρδιότητα.
«Για φανταστείτε, ήμασταν μαζί φοιτητές στη Σορ-
βόννη. Πάει να πει έχουμε την ίδια ηλικία. Εκείνος κατά-
γεται από μια παλιά οικογένεια της κεντρικής Ευρώπης.
Ήταν μεγάλοι γαιοκτήμονες στα Βαλκάνια, ανάμεσα στον
Δούναβη και τον Μπίστριτσα, πριν από την καταστροφή
των μεγάλων πολέμων…»
Για πρώτη φορά, μ’ ένα βλέμμα που περιείχε μια δόση
ονειροπόλησης, ο Σουρινάγα επαναλαμβανόταν. Μόλις
πριν λίγο μού είχε πει ακριβώς τα ίδια. Αναγκαστικά το
προσπέρασα. Αδιαμφισβήτητο σημάδι των γηρατειών.
Αποδεκτό. Συγχωρητέο.
«Πάντοτε ακολουθώ τις οδηγίες σας, δον Ελόι», βιά-
στηκα να πω.
Τώρα μού χάιδεψε το χέρι. Το δικό του, παρόλη τη
φωτιά, ήταν παγωμένο.
«Όχι, όχι, δεν είναι διαταγή» χαμογέλασε. «Είναι μια
ευτυχής σύμπτωση. Τι κάνει η Ασουνσιόν;»
Ο Σουρινάγα γι’ άλλη μια φορά με εξέπληττε. Ρωτού-
σε τι κάνει η σύζυγός μου;
«Καλά, δον Ελόι.»
«Τι ευχάριστη σύμπτωση» επανέλαβε ο γέρος. «Εσείς
είστε δικηγόρος στο γραφείο μου. Εκείνη έχει μεσιτικό
γραφείο. Έκτακτα, όπως λέγανε παλιά. Με τους δυο σας,
το οικιστικό πρόβλημα του φίλου μου είναι ήδη λυμένο.»
