18
31
32
33
σκαλιών και θα τον άρπαζε απ’ τον αστράγαλο; Μάλλον όμως
δεν θα τον έπειθε. Άλλοι ίσως γελούσαν με μια τέτοια ιδέα, μα
όχι οΜπιλ. ΟΜπιλ θα θύμωνε. «Καιρός να μεγαλώσεις, Τζόρτζι»,
θα έλεγε. «Το θες ή δεν το θες το καράβι;»
Θαρρείς πάνω στη στιγμή, ο Μπιλ φώναξε από την κρεβατο-
κάμαρά του: «Τ-τι έγινε εκεί κ-κ-άτω, Τζ-Τζόρτζι; Μήπως π-π-
πέθανες;»
«Όχι, το φέρνω, Μπιλ», απάντησε αμέσως ο Τζορτζ. Έτριψε
τα μπράτσα του προσπαθώντας να εξαφανίσει την ενοχοποιη-
τική ανατριχίλα από το δέρμα του. «Απλώς σταμάτησα για να
πιω λίγο νερό.»
«Ε, κ-κάνε γρήγορα!»
Κι έτσι ο Τζορτζ κατέβηκε τα τέσσερα σκαλιά έως το ράφι
όπου πάνω του βρισκόταν το κουτί της παραφίνης, με την καρ-
διά του ένα ζεστό, παλλόμενο σφυρί στο λαρύγγι του, τις τρίχες
στον αυχένα του να στέκουν προσοχή, τα μάτια του να καίνε, τα
χέρια του να παγώνουν, βέβαιος ότι από στιγμή σε στιγμή η
πόρτα του υπογείου θα έκλεινε από μόνη της, κλείνοντας απέξω
το άσπρο φως που χυνόταν απ’ τα παράθυρα της κουζίνας, κι
ύστερα θα Το άκουγε, θα άκουγε το Αυτό, το κάτι που ήταν
χειρότερο απ’ όλα τα κομμούνια και τους δολοφόνους του κό-
σμου, χειρότερο απ’ τους σχιστομάτηδες, χειρότερο απ’ τον Ατ-
τίλα τον Κατακτητή, χειρότερο απ’ όλα τα κάτι όλων των ται-
νιών φρίκης που γυρίστηκαν ποτέ. Το Αυτό, βρυχώμενο βαθιά
–ο Τζορτζ θα άκουγε τον βρυχηθμό εκείνα τα δευτερόλεπτα της
παράνοιας προτού χιμήξει το τέρας και του ξεσκίσει τα σωθικά.
Εξαιτίας της πλημμύρας, σήμερα η μυρωδιά του υπογείου ή-
ταν χειρότερη από ποτέ. Το σπίτι ήταν χτισμένο ψηλά στη Γουί-
τσαμ Στριτ, κοντά στην κορυφή του λόφου, κι έτσι είχαν γλιτώ-
σει τα χειρότερα, εκεί κάτω όμως, στο πάτωμα του υπογείου,
εξακολουθούσαν να λιμνάζουν τα νερά που είχαν ποτίσει τα
παλιά πέτρινα θεμέλια. Η δυσωδία ήταν βαριά κι ανυπόφορη,
γι’ αυτό και έπρεπε να κρατάς την αναπνοή σου.
