12
31
32
33
λιαμ, γνωστός στα περισσότερα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου
του Ντέρι (και στους δασκάλους επίσης, αν και αυτοί ποτέ δεν
θα του πετούσαν κατάμουτρα το παρατσούκλι) ως Μπιλ ο Κε-
κές, ήταν στο σπίτι, αναρρώνοντας από βαριά γρίπη. Εκείνο το
φθινόπωρο του 1957, οχτώ μήνες προτού αρχίσει η πραγματική
φρίκη και είκοσι οχτώ χρόνια πριν από την τελική αναμέτρηση,
ο Μπιλ ο Κεκές ήταν δέκα χρονών.
Το καράβι όπου δίπλα του έτρεχε τώρα ο Τζορτζ το είχε
φτιάξει ο Μπιλ. Το είχε φτιάξει ανακαθισμένος στο κρεβάτι, με
την πλάτη ακουμπισμένη σε μια στοίβα μαξιλάρια, όσο η μητέρα
τους έπαιζε στο πιάνο της σάλας το «Für Elise» και η βροχή σά-
ρωνε ακατάπαυστα το τζάμι της κρεβατοκάμαράς του.
Περίπου στα τρία τέταρτα της διαδρομής που οδηγούσε στη
διασταύρωση και στον σβηστό σηματοδότη, η Γουίτσαμ Στριτ
είχε αποκλειστεί για τα τροχοφόρα μʼ ένα φράγμα από βαρέλια
και τέσσερα πορτοκαλί καβαλέτα για τη ρύθμιση της κυκλοφο-
ρίας. Η ένδειξη ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΕΡΓΩΝ ΝΤΕΡΙ ήταν γραμ-
μένη με μπογιά κατά μήκος των διαχωριστικών. Στον δρόμο
που εκτεινόταν πίσω από το αυτοσχέδιο φράγμα, το νερό της
βροχής είχε ξεχυθεί από υπονόμους βουλωμένους με κλαδιά και
πέτρες και μεγάλους σωρούς κολλημένων φθινοπωρινών φύλ-
λων. Στην αρχή το νερό είχε τρυπήσει με δαχτυλιές το οδό-
στρωμα κι έπειτα το είχε ξεσκίσει με μεγάλες, άπληστες χου-
φτιές –και όλα αυτά, από την τρίτη κιόλας μέρα των βροχοπτώ-
σεων. Μέχρι να έρθει το μεσημέρι της τέταρτης, μεγάλα κομμά-
τια της επιφάνειας του δρόμου διέπλεαν τη διασταύρωση της
Τζάκσον με τη Γουίτσαμ σαν λιλιπούτειες σχεδίες. Νευρικά α-
στεία περί κιβωτών είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν στο Ντέρι.
Η Υπηρεσία Δημοσίων Έργων είχε καταφέρει να κρατήσει την
Τζάκσον Στριτ ανοιχτή, η Γουίτσαμ όμως ήταν απροσπέλαστη
σε όλη τη διαδρομή από τα πορτοκαλί διαχωριστικά μέχρι το
κέντρο της πόλης.
