14
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
λαιμό στα σκουριασμένα μεσαιωνικά όργανα βασανιστηρίων,
υπό τους ήχους των κραυγών που έβγαιναν από τα ηχεία. Ά-
κουγε τα μέλη της ομάδας να τσιρίζουν και να γελούν κι ένιωθε
ξένη ανάμεσά τους. Ήταν φανερό ότι τους τραβούσε περισσό-
τερο το μακάβριο στοιχείο της υπόθεσης παρά το ανθρώπινο.
Σκέφτηκε ότι γι’ αυτούς ο Ντένις δεν ήταν καν αληθινός άν-
θρωπος. Η καρδιά τους δεν μάτωνε όπως η δική της. Διέκρινε
στη στάση τους τον βρετανικό κυνισμό και μια δηλητηριώδη
απουσία ενσυναίσθησης, πράγματα που την έκαναν να θέλει
να απομακρυνθεί απ’ αυτούς. Η Σαμ αισθανόταν καλύτερα α-
νάμεσα σε ανθρώπους που υπέφεραν όσο η ίδια κι ένιωθαν
την ανάγκη να
κάνουν
κάτι.
Τα μέλη των αμερικανικών ομάδων έγιναν στενοί φίλοι
της, οι πιο στενοί που εί χε εδώ και πολλά χρόνια. Τις νύχτες
ξαγρυπνούσε για να τσατάρει μαζί τους ξαπλωμένη στο κρε-
βάτι, με τον φορητό υπολογιστή ακουμπισμένο στα λυγισμένα
πόδια της. Πολλοί απ’ αυτούς έγραφαν στον Ντένις και αναρ-
τούσαν τις απαντήσεις. Η οικειότητά τους απέναντί του προ-
καλούσε αμηχανία στη Σαμ. Της πήρε μήνες μέχρι να γράψει
ένα γράμμα και βδομάδες μέχρι να αποφασίσει να το στείλει.
29 Ιανουαρίου
Αγαπητέ Ντένις,
Με λένε Σαμάνθα. Είμαι μια καθηγήτρια 31 ετών από
την Αγγλία και ξέρω ότι είσαι αθώος. Αισθάνομαι πε-
ρίεργα που σου γράφω, δεν το έχω ξανακάνει, δεν έχω
γράψει άλλη φορά γράμμα σ’ έναν άνθρωπο τον οποίο
δεν γνωρίζω. Ξέρω ότι πολλοί σού γράφουν διαρκώς
και ότι σου λένε τα ίδια πράγματα, όπως: «Η ιστορία
σου με συγκίνησε αληθινά» και «δεν μπορώ να στα-
ματήσω να τη σκέφτομαι», αλλά στ’ αλήθεια η ιστο-
ρία σου με συγκίνησε και στ’ αλήθεια δεν μπορώ να
