16
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
Και πάλι δεν μίλησε κανείς από τους δύο. Η Λουίσε ση-
κώθηκε όρθια, άρπαξε το χαρτί και υποσχέθηκε ότι θα βρουν
λύση.
«Έχει δίκιο, ξέρεις», είπε καθώς γύριζαν στο γραφείο τους.
«Δεν μπορούμε να είμαστε συνεργάτες αν συνεχίσουμε να συ-
ζούμε. Αλλά στο Νέστβεντ; Δεν υπάρχει περίπτωση!»
«Τον ξέρεις τον Ρένχολτ, θα του περάσει.» Ο Άικ την αγκά-
λιασε απ’ τους ώμους. «Είμαστε καλή ομάδα, κι αν ο κόσμος
αρχίσει να κουτσομπολεύει, θα επιστρέψω απλώς στο παλιό
μου γραφείο.»
Η Λουίσε σήκωσε το χέρι της. «Όχι. Ό,τι ισχύει για όλους
τους άλλους εδώ μέσα ισχύει και για μας. Δεν μπορούμε να εί-
μαστε μαζί εκεί έξω.»
«Καλά, παραδίνομαι. Θα βρούμε τρόπο.» Έκλεισε την πόρ-
τα του γραφείου και χάιδεψε τον Τσάρλι. «Ανυπομονείς γι’
απόψε;»
Η Λουίσε χαμογέλασε. «Ο Νικ Κέιβ είναι περισσότερο του
δικού σου γούστου, αλλά έχω πολύ καιρό να πάω σε συναυλία.
Ανυπομονώ! Μίλησα στην Καμίλα και στον Φρέντερικ. Θα συ-
ναντηθούμε μπροστά από το Βέγκα μισή ώρα πριν από την έ-
ναρξη, για να προλάβουμε να πιούμε μια μπίρα. Έχεις τα εισι-
τήρια;»
Ο Άικ ύψωσε το φρύδι κοιτώντας την επίμονα. Εκείνη έπια-
σε το νόημα· φερόταν σαν να ήταν μάνα του. «Όλα είναι υπό έ-
λεγχο», της είπε μόνο κι έπειτα άνοιξε τον υπολογιστή του.
Εκείνη σάστισε για μια στιγμή. Δεν είχαν εξομαλύνει ακό-
μα όλα τα σημεία προστριβής στη σχέση τους και ήξερε ότι πό-
τε πότε θα προέκυπταν θέματα όπως αυτό καθώς προσπα-
θούσαν να συνηθίσουν την κοινή τους ζωή. Τον περισσότερο
καιρό ήταν όλα ρόδινα και της άρεσε πολύ να ξυπνάει δίπλα
του κάθε πρωί και να κοιμάται μαζί του κάθε βράδυ. Αλλά με-
ρικές φορές είχε πιάσει τον εαυτό της να σηκώνει το μαύρο
του τζιν από το πάτωμα και να το βάζει στην καρέκλα, και τώ-
