13
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
«Λογικό ακούγεται», είπε η Βίγντις. «Εκτός, φυσικά, αν δι-
ασχίζουμε ξανά κάθετα τον δρόμο περνώντας ανάμεσα από
δυο κολονάκια χωρίς να το αντιληφθούμε…»
«Τότε καλύτερα να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα, έτσι
δεν είναι; Εσείς οι δυο έχετε τον νου σας στα δεξιά κι εμείς θα
κοιτάζουμε από την άλλη πλευρά.»
Η κλειστοφοβία του, αδυναμία που τον ταλαιπωρούσε από
παλιά, είχε αρχίσει να έρχεται ξανά στην επιφάνεια. Κατέβασε το
παράθυρό του και είδε ότι η ομίχλη συνέχιζε να πυκνώνει, ενώ
παράλληλα η μυρωδιά του οινοπνεύματος γινόταν πιο έντονη…
«Πώς κατάφερες να χάσεις τον γαμημένο τον δρόμο;»
Ακούγοντας τον Έιγιτλ να γκρινιάζει δίπλα του, ο Χραπν
έκρινε ότι αρκετά τον είχε αγνοήσει.
«
Εσύ
γιατί τον έχασες; Δεν κάθεσαι δίπλα μου, δεν κοιτά-
ζεις απ’ αυτό το σκατοπαράθυρο;»
«Ναι, αλλά εγώ
δεν οδηγώ
.»
«Ελάτε, ρε παιδιά», είπε η Βίγντις αγγίζοντας τον ώμο του
Χραπν, «ας ηρεμήσουμε, ας πάρουμε μια βαθιά ανάσα ή κάτι
τέτοιο. Θα τα καταφέρουμε, και σύντομα μάλιστα.»
Έμειναν σιωπηλοί. Ο σκύλος καθόταν στα καπούλια του
και κάπου κάπου κλαψούριζε σιγανά, ενώ από το ανοιχτό πα-
ράθυρο άκουγαν τα λάστιχα να τρίζουν πάνω στην άμμο. Ο
Χραπν προσπαθούσε να δει μέσα στο σκοτάδι από τη δική του
πλευρά, αλλά δεν μπορούσε να διακρίνει τίποτα. Αφού οδήγη-
σε επί δέκα λεπτά προς τα ανατολικά, δεν ήξερε πια τι θα ήταν
καλύτερο να κάνει. Έφερε ξανά στο μυαλό του τις αρχικές του
κινήσεις, σκέφτηκε ότι δεν είχε οδηγήσει αρκετή ώρα προς τα
δυτικά κι έριξε μια ματιά στην πυξίδα για να σιγουρευτεί ότι
πήγαιναν προς τη σωστή κατεύθυνση. Αν ακολουθούσαν αυτή
την πορεία, στο τέλος σίγουρα θα έβρισκαν ξανά τον δρόμο.
«Υπάρχουν καθόλου φαράγγια ή ρήγματα του εδάφους
εδώ γύρω;» είπε η Άννα. «Μήπως πρέπει να φορέσεις τη ζώνη
σου, Έιγιτλ;»
