10
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
όταν σχεδίαζαν την εκδρομή, αλλά εκείνος κι ο Έιγιτλ την εί-
χαν καθησυχάσει με μερικές ανοησίες, χωρίς να ξέρουν ακρι-
βώς τι έλεγαν, και είχαν εγκαταστήσει κι ένα GPS, που έπαψε
να λειτουργεί μόλις απομακρύνθηκαν από την Άσκια
2
, αν και
αυτό δεν ήταν απόλυτα σίγουρο μιας και κανένας τους δεν ή-
ξερε στ’ αλήθεια να το χειρίζεται.
Ο Χραπν αναρωτήθηκε πόσον καιρό θα μπορούσε να επι-
βιώσει ένας άνθρωπος στα σάντουρ. Το καλοκαίρι μερικές μέ-
ρες, εφόσον θα είχε πρόσβαση σε νερό κι ένα μέρος για να φυ-
λαχτεί από τον αέρα, τον χειμώνα όμως μερικές ώρες το πολύ
ή μόνο μερικά λεπτά. Ο φόβος ότι είχε χαθεί θα αύξανε τη ροή
του αίματος στο δέρμα και το σώμα θα πάγωνε· θα αποπροσα-
νατολιζόταν, ο οργανισμός δεν θα άντεχε την ένταση και τελι-
κά θα πέθαινε από τον τρόμο.
Μπήκε πάλι στο αυτοκίνητο κι έβαλε μπροστά. Τα κολο-
νάκια έλαμπαν αδύναμα μες στην ομίχλη σαν τα μάτια των
ψαριών στα βαθιά νερά. Με την άκρη του ματιού του είδε τον
Έιγιτλ ν’ ανάβει τσιγάρο κι έπειτα να φέρνει το φλασκί του
πάλι στο στόμα του, και τον άκουσε να γελάει. Ήταν απορ-
ροφημένοι ακόμα στο παιχνίδι τους, και ξαφνικά ο Χραπν
σκέφτηκε πόσο γελοίο ήταν αυτό που συνέβαινε: οι τέσσερίς
τους να γλιστράνε στο σάντουρ στα βόρεια του Βάτναγιο-
κουτλ, μες στο σκοτάδι και στην ομίχλη, σαν να μην υπήρχε
τίποτα πιο φυσικό· να πίνουν μεξικάνικη μπίρα, ντυμένοι με
καλοκαιρινά ρούχα στη ζέστη που απλωνόταν γυρίζοντας
απλώς ένα κουμπί στην κονσόλα, και ν’ ακούνε μουσική· να
διασχίζουν το τοπίο, χωρίς να κινούνται οι ίδιοι, αγνοώντας
το σούρσιμο και το τρίξιμο των λάστιχων πάνω στα χαλίκια,
χωρίς να τους καίγεται καρφί για οτιδήποτε. Σίγουρα πάντως
όχι για την
εκδρομή.
Τους απασχολούσαν πράγματα εντελώς
2
Σ.τ.Μ.
: Καλντέρα στα βορειοανατολικά του παγετώνα Βάτναγιοκουτλ
.
