11
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
άσχετα, οι σχέσεις τους, τι τους είχε πει ή τους είχε κάνει κά-
ποιος κάποτε, χθες ή πριν από είκοσι χρόνια, ή ποιο ήταν το
υπόλοιπο στον τραπεζικό τους λογαριασμό, καθώς κοίταζαν
το τοπίο να περνάει δίπλα τους…
Ο Χραπν παράτησε τις ονειροπολήσεις του και προσπάθη-
σε να συγκεντρωθεί στον δρόμο, αμέσως όμως διαισθάνθηκε
ότι κάτι είχε αλλάξει. Συνέχισε να οδηγεί για μερικά λεπτά,
πρώτα προς τη μία κατεύθυνση κι ύστερα προς την άλλη, προ-
τού κόψει ταχύτητα και σταματήσει εντελώς.
«Τι τρέχει;» ρώτησε ο Έιγιτλ.
«Βλέπετε καθόλου κολονάκια;»
Ο Χραπν προσπάθησε να θυμηθεί πότε είχε δει κολονάκι
για τελευταία φορά, αλλά δεν τα κατάφερε. Πριν από λίγη ώρα
είχαν αρχίσει ν’ αραιώνουν, καθώς η ομίχλη πύκνωνε.
«Γαμώτο», είπε ο Έιγιτλ. Ανακάθισε και κοίταξε ίσια μπρο-
στά του από το παράθυρο. Η Άννα έσκυψε ανάμεσα στα δύο
μπροστινά καθίσματα και ρώτησε αν είχαν χαθεί.
«Δεν θα με πείραζε να χαθούμε», παρατήρησε. «Χαμένοι
στην ομίχλη, όπως στα παραμύθια.»
«Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδαμε κολονάκι;» ρώ-
τησε ο Χραπν κοιτάζοντας τη Βίγντις απ’ το καθρεφτάκι του
οδηγού. Εκείνη σήκωσε τα φρύδια της.
«Δεν έχω ιδέα», είπε. «Είχα το μυαλό μου στο παιχνίδι.»
Ο Χραπν κοίταξε την ομίχλη μπροστά, που την τρυπούσε
το φως των προβολέων, πάτησε το γκάζι και ξεκίνησε πάλι,
αργά.
«Πώς κατάφερες να χάσεις τον δρόμο;» ρώτησε ο Έιγιτλ.
«Είμαι σίγουρη ότι θα τον ξαναβρούμε», είπε η Άννα γέρ-
νοντας ανάμεσα στα καθίσματα.
Η μυρωδιά του οινοπνεύματος στην ανάσα της ήταν έντο-
νη, αποπνικτική. Δεν ήταν δυνατόν να είχε περάσει πολλή ώρα
από τη στιγμή που είχαν βγει από τον δρόμο. Ο Χραπν είχε την
