15
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
τον καθρέφτη να απομακρύνεται και ξεφύσηξα, βγάζοντας με
θόρυβο τον αέρα που λόγω έντασης συγκρατούσα. Με κοίταζε
το ίδιο μου το πρόσωπο, ιδρωμένο και καταβεβλημένο, σ’ εκεί-
νο τον μικρό καθρέφτη.
«Δεν με παραξενεύει που τρομάζουν, Νικολάς», είπα
στον καθρέφτη πικραμένος, πριν ξαναφέρω το μπουκάλι στα
χείλη μου.
Λιγότερα από τρία λεπτά.
Ένιωθα τους σφυγμούς μου ξέφρενους στη βάση του λαι-
μού μου και το στομάχι μου σφιγμένο σαν γροθιά.
Κοίταξα και πάλι προς την πόρτα. Πάντα την έβρισκα πολύ
κακόγουστη αυτή την είσοδο για κεντρικό κατάστημα μιας
τράπεζας. Ο ίδιος τύπος πόρτας σε όλα τα γραφεία. Αναρωτή-
θηκα αν επρόκειτο για κάποιου είδους στρατηγική ή ήταν α-
πλώς αμέλεια. Πιθανότατα το πρώτο, καθώς η εμφάνιση ήταν
πάντα κάτι πολύ σημαντικό για την επιχείρηση. Θυμήθηκα την
αιώνια γραβάτα, το σφιγμένο χαμόγελο, την υποχρεωτική ευ-
γένεια. Δεν υπήρξε ποτέ φειδωλή στα έξοδα όταν επρόκειτο να
δείξει πως είναι κάτι που δεν ήταν.
Ψέματα, πολλά ψέματα.
Ένα νέο κύμα οργής ανακάτεψε και πάλι το στομάχι μου.
Κάποιος ξεπρόβαλε από τη γωνία και κατευθύνθηκε προς
την είσοδο με αποφασιστικό βήμα.
«Να σε λοιπόν…» Κοίταξα με την άκρη του ματιού μου το
ρολόι του αυτοκινήτου. Απέμενε ένα λεπτό. Το δίχως άλλο το
ρολόι πήγαινε πίσω.
Ήπια μια τελευταία γουλιά Hendrick´s κι έφερα το χέρι
μου στο πόμολο της πόρτας.
Θα το έκανα.
Ο τύπος με το κοστούμι και τη γραβάτα έφτασε ως την εί-
σοδο κι έβγαλε τα κλειδιά από την τσέπη. Εγώ άφησα παράμε-
ρα την μπουκάλα κι άνοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου.
