Basic HTML Version
Πρόλογος
11
ξακολούθησα να απολαμβάνω έντονα όνειρα ελεύθερης πτώσης
με αλεξίπτωτο, τα οποία ήταν πάντοτε ευχάριστα.
Οι καλύτερες πτώσεις ήταν τις περισσότερες φορές αργά το
απόγευμα, όταν ο ήλιος άρχιζε να βυθίζεται στον ορίζοντα. Εί-
ναι δύσκολο να περιγράψω το συναίσθημα που ένιωθα στις
πτώσεις αυτές: ένα συναίσθημα ότι πλησίαζα σε κάτι που δεν
μπορούσα ποτέ να το προσδιορίσω με ακρίβεια, αλλά από το
οποίο ήξερα ότι ζητούσα περισσότερο. Δεν ήταν ακριβώς μονα-
ξιά, επειδή τον τρόπο που κάναμε τις πτώσεις δεν θα μπορούσε
κανείς να τον πει και τόσο μοναχικό. Πέφταμε πέντε, έξι, και
μερικές φορές δέκα ή δώδεκα άτομα, δημιουργώντας σχηματι-
σμούς ελεύθερης πτώσης. Όσο πιο μεγάλος και πιο πολύπλοκος
ήταν ο σχηματισμός αυτός, τόσο το καλύτερο.
Ένα όμορφο φθινοπωρινό Σάββατο το 1975, οι υπόλοιποι
αθλητές της ομάδας του Πανεπιστημίου και εγώ συναντηθήκα-
με με κάποιους από τους φίλους μας σε ένα κέντρο εκπαίδευσης
αλεξιπτωτιστών στην ανατολική Βόρεια Καρολίνα για να κά-
νουμε μερικούς σχηματισμούς. Στην τελευταία πτώση της ημέ-
ρας, από ένα αεροσκάφος D18 Beechcraft στα 3000 μέτρα πε-
ρίπου, δέκα άτομα σχηματίσαμε μια νιφάδα χιονιού. Καταφέ-
ραμε να ολοκληρώσουμε τον σχηματισμό πριν περάσουμε τα
2000 μέτρα, και έτσι μπορέσαμε να απολαύσουμε δεκαοκτώ
ολόκληρα δευτερόλεπτα πέφτοντας σε σχηματισμό μέσα στο
χάσμα ανάμεσα σε δύο σύννεφα σωρείτες, πριν διαλύσουμε τον
σχηματισμό στα 1000 μέτρα και απομακρυνθούμε ο ένας από
τον άλλο για να ανοίξουμε τα αλεξίπτωτά μας.
Τη στιγμή που πατήσαμε στο έδαφος, ο ήλιος είχε δύσει.
Καθώς όμως ανεβαίναμε σε ένα άλλο αεροσκάφος και απο-
γειωνόμασταν και πάλι γρήγορα, καταφέραμε να προλάβουμε
τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου και να κάνουμε ακόμα μία
πτώση το δειλινό. Αυτή τη φορά, υπήρχαν δύο νέα μέλη που θα