Page 6 - 85038-παραδεισοσ

Basic HTML Version

10
Ο Π
ΑΡΑΔΕΙΣΟΣ
Υ
ΠΑΡΧΕΙ
ήταν κολλημένο στο παράθυρο του αεροπλάνου από την απο-
γείωση μέχρι την προσγείωση. Το καλοκαίρι του 1968, όταν
ήμουν δεκατεσσάρων ετών, ξόδεψα όλα τα χρήματα, που είχα
κερδίσει κουρεύοντας το γκαζόν στη γειτονιά μου, σε μια σειρά
μαθημάτων για πιλότος ανεμοπλάνων με έναν τύπο που ονομα-
ζόταν Γκας Στριτ, στο Στρόμπερι Χιλ, ένα μικρό «αεροδρόμιο»
με χορτάρι στον διάδρομο στα δυτικά του Γουίνστον-Σάλεμ της
Βόρειας Καρολίνας, της πόλης όπου μεγάλωσα. Ακόμα θυμά-
μαι πώς ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά καθώς τρα-
βούσα τον μεγάλο κατακόκκινο μοχλό ο οποίος ξέπιανε το
σκοινί που με συνέδεε με το αεροσκάφος ρυμούλκησης, και
πιλοτάριζα το ανεμοπλάνο μου προς το έδαφος. Ήταν η πρώτη
φορά που αισθάνθηκα πραγματικά μόνος και ελεύθερος. Οι πε-
ρισσότεροι από τους φίλους μου ένιωθαν το συναίσθημα αυτό
σε αυτοκίνητο, αλλά για μένα, το να είμαι αρκετές εκατοντάδες
μέτρα ψηλά σε ένα ανεμοπλάνο ήταν μια πολύ πιο συναρπαστι-
κή εμπειρία.
Στο κολέγιο τη δεκαετία του 1970 δήλωσα συμμετοχή στην
ομάδα ελεύθερης πτώσης με αλεξίπτωτο του Πανεπιστημίου
της Βόρειας Καρολίνας. Είχε την αίσθηση ότι ανήκα σε μια μυ-
στική αδελφότητα – μια ομάδα ανθρώπων που είχαν τη γνώση
ενός πράγματος ιδιαίτερου και μαγικού. Η πρώτη μου πτώση
ήταν τρομακτική, η δεύτερη ακόμα περισσότερο. Τη δωδέκατη
φορά όμως, όταν πέρασα το κατώφλι της πόρτας και έπρεπε να
πέσω για περισσότερα από τριακόσια μέτρα πριν ανοίξω το α-
λεξίπτωτό μου (στην πρώτη μου «καθυστέρηση των δέκα δευ-
τερολέπτων»), κατάλαβα ότι είχα βρει αυτό που ήθελα. Συ-
μπλήρωσα 365 πτώσεις με αλεξίπτωτο στο κολέγιο και περισ-
σότερες από τρεισήμισι ώρες σε ελεύθερη πτώση, κυρίως σε
σχηματισμούς με έως και είκοσι πέντε συναδέλφους αλεξιπτω-
τιστές. Αν και σταμάτησα αυτή τη δραστηριότητα το 1976, ε-