Οικιακή βοηθός

STEPHANIE LAND 30 εβδομάδα και πληρωνόμουν 45 δολάρια. Επίσης έπρεπε να επιστρέψω το φορτηγάκι και να πάω να πάρω τη Μία από τον Τζέιμι. Εκείνη τη μέρα η μαμά ξεφορτώθηκε και δικά της πράγματα – παλιές φωτογραφίες και μπιχλιμπίδια που φύλαγε στο γκαράζ μιας φίλης. Τα έφερε όλα στο και- νούριο σπίτι μου ως δώρο. Τα πήρα με προθυμία, με νοσταλγική διάθεση, ως αποδεικτικό στοιχείο της πρότε- ρης κοινής μας ζωής. Είχε κρατήσει όλες τις σχολικές και αποκριάτικες φωτογραφίες. Εγώ να κρατάω το πρώτο ψάρι που ψάρεψα. Με λουλούδια στην αγκαλιά μετά το μιούζικαλ του σχολείου. Η μαμά ήταν στο κοινό, για συμπαράσταση, χαμογελούσε και κρατούσε μια φω- τογραφική μηχανή. Τώρα, στο διαμέρισμά μου, με κοί- ταζε σαν άλλος ένας ενήλικας, σαν ίση, ενώ εγώ ένιωθα πιο χαμένη από ποτέ. Χρειαζόμουν την οικογένειά μου. Είχα ανάγκη να τους δω να κουνούν το κεφάλι με κατα- νόηση, να χαμογελάνε, να με διαβεβαιώνουν ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Όταν ο Γουίλιαμ σηκώθηκε να πάει στο μπάνιο, κάθι- σα δίπλα στη μαμά στο πάτωμα. «Να σου πω», είπα. «Τι είναι;» απάντησε σαν να σκόπευα να της ζητήσω κάτι. Πάντα είχα την αίσθηση ότι ανησυχούσε πως θα ζη- τούσα λεφτά, αλλά δεν έκανα ποτέ κάτι τέτοιο. Με τον Γουίλιαμ ζούσαν μετρημένα στην Ευρώπη, νοίκιαζαν το διαμέρισμά του στο Λονδίνο κι έμεναν σε ένα αγροτόσπι- το στη Γαλλία, κοντά στο Μπορντό, το οποίο σκόπευαν να μετατρέψουν σε πανσιόν. «Ήθελα να σε ρωτήσω αν θέλεις να περάσουμε λίγο χρόνο μαζί», είπα. «Οι δυο μας;» «Στεφ, δεν νομίζω ότι θα ήταν σωστό». «Γιατί;» ρώτησα και ανακάθισα.