Basic HTML Version
10
Ο πατέρας μου μένει μόνος σε μια αγέρωχη μεζονέτα κοντά
στο πάρκο Χάμστεντ Χιθ. Τα σπίτια της περιοχής είναι αυτά-
ρεσκα και φαρδιά, τα πλακόστρωτα ιδιωτικά δρομάκια τους
μοιάζουν με μακριές, ακριβές γλώσσες και οι μάντρες των κή-
πων είναι όσο ψηλές χρειάζεται για να μην φαίνεται το εσωτε-
ρικό τους. Παντού βλέπεις μεγάλα παράθυρα σε έρκερ, βαριές
κουρτίνες, αγράμπελη και πασχαλιά.
Στέκομαι στην ουρά για τα ταξί έξω από τις Αφίξεις και
καπνίζω τρία τσιγάρα καθώς περιμένω. Όταν επιτέλους έρχε-
ται η σειρά μου, μπαίνω στο ταξί συνειδητοποιώντας ότι έχω
ζαλάδα και ναυτία από τη νικοτίνη. Η οδηγός ακούει το
Ρέκβι-
εμ
του Μότσαρτ. Θέλω να της ζητήσω να το κλείσει, αλλά δεν
ξέρω πώς να της το εξηγήσω, οπότε τεντώνω τα πόδια μου
στον χώρο όπου κανονικά θα έπρεπε να βρίσκεται ο σάκος
μου, ακουμπώ το κεφάλι στην πόρτα και κλείνω τα μάτια.
Προσπαθώ να θυμηθώ ποιο είναι ακριβώς το χρώμα του σά-
κου μου: ένα κάπως βρόμικο βαθύ μπλε –με συνοδεύει εδώ και
χρόνια στα ταξίδια μου, θα έπρεπε να θυμάμαι το χρώμα του.
Περιέχει τζιν, σορτσάκια, αμάνικες μπλούζες, ένα αδιάβροχο.
Δέκα πακέτα ρωσικά τσιγάρα. Ένα ζευγάρι κεντητές παντό-
φλες για την Τίλι. Μάσκαρα. Ένα μισοτελειωμένο λιπ γκλος.
Μια πέτρα με σχεδόν τέλεια σφαιρικό σχήμα που μάζεψα για
να τη χαρίσω στον Καλ και μετά έβριζα τον εαυτό μου γιατί
έβαλα τα κλάματα. Έναν καινούριο ταξιδιωτικό οδηγό για την
Ινδία. Έναν φακό κεφαλής. Μια φωτογραφία όλων μας, μαζί με
τη μητέρα μου, που ούτε θυμάμαι από πότε είναι: είναι το μόνο
πράγμα για το οποίο θα στεναχωρηθώ αν χαθεί.
Φτάνουμε πάρα πολύ γρήγορα. Πληρώνω την οδηγό και
βγαίνω έξω. Καθώς απομακρύνεται από το πεζοδρόμιο, θέλω
να σηκώσω το χέρι και να της πω σταμάτα, άλλαξα γνώμη, ας