Basic HTML Version
22
«Καλά. Αλλά αμέσως μετά θα φύγεις.»
«Και βέβαια», είπε ο Τογκάσι με μια σπίθα θριάμβου στο
βλέμμα.
Η Γιασούκο έβγαλε την αλυσίδα και άνοιξε την πόρτα. Ο
Τογκάσι μπήκε μέσα και έβγαλε τα παπούτσια, κοιτώντας
ταυτόχρονα τριγύρω στο δωμάτιο. Το διαμέρισμα ήταν μικρό,
μια κουζίνα και άλλα δύο δωμάτια. Αυτό που ήταν πιο κοντά
στην εξώπορτα ήταν φτιαγμένο σε γιαπωνέζικο στυλ, αρκετά
φαρδύ για να χωρέσουν έξι χαλάκια τατάμι στο πάτωμα, με
μια πόρτα στα δεξιά να οδηγεί στην κουζίνα. Στο βάθος υπήρχε
ένα μικρότερο δωμάτιο γιαπωνέζικου στυλ και πιο πέρα μια
συρόμενη πόρτα οδηγούσε σε ένα μικρό μπαλκόνι.
«Λίγο μικρό, λίγο παλιό, αλλά όχι κι άσχημο», σχολίασε ο
Τογκάσι και κάθισε, χώνοντας τα πόδια κάτω από το χαμηλό
θερμαινόμενο τραπέζι κοτάτσου στη μέση του δωματίου. «Έι,
το κοτάτσου είναι σβηστό», γκρίνιαξε ψαχουλεύοντας τριγύρω
για το καλώδιο και, όταν το βρήκε, πάτησε τον διακόπτη.
«Ξέρω γιατί ήρθες.» Η Γιασούκο στάθηκε και τον κοίταξε
από ψηλά. «Μπορεί να λες ό,τι θες, αλλά στο τέλος το θέμα εί-
ναι τα λεφτά.»
«Τι θες να πεις μ’ αυτό;» Ο Τογκάσι συνοφρυώθηκε και
έβγαλε ένα πακέτο Σέβεν Σταρς από την τσέπη του μπουφάν.
Άναψε τσιγάρο μ’ έναν πλαστικό αναπτήρα και άρχισε να πα-
ρατηρεί τριγύρω πιο προσεκτικά, διαπιστώνοντας την έλλειψη
σταχτοδοχείου. Αφού σηκώθηκε, ψάρεψε ένα άδειο κουτάκι
αναψυκτικού από τα σκουπίδια και το ακούμπησε στο τραπέ-
ζι. Όταν έκατσε ξανά, τίναξε εκεί τη στάχτη.
«Θέλω να πω ότι ήρθες απλώς για να μου πάρεις λεφτά.
Δίκιο δεν έχω;»
«Αν έτσι νομίζεις, δεν έχω κανένα πρόβλημα.»
«Δεν πρόκειται να σου δώσω ούτε γεν.»
Εκείνος ρουθούνισε. «Αλήθεια;»
«Φύγε. Και μην ξανάρθεις.»