Basic HTML Version
21
Η Γιασούκο δεν απάντησε. Το βλέμμα της θόλωσε. Ένα
φριχτό συναίσθημα την πλημμύρισε. Ο Τογκάσι είχε ήδη ανα-
καλύψει το διαμέρισμά τους. Κατά πάσα πιθανότητα την είχε
ακολουθήσει κάποιο βράδυ από το Μπεντέν-τέι.
Ο Τογκάσι άρχισε να κοπανά την πόρτα. «Έι!»
Εκείνη κούνησε αρνητικά το κεφάλι και ξεκλείδωσε την
πόρτα, αφήνοντας στη θέση της την αλυσίδα ασφαλείας.
Η πόρτα άνοιξε γύρω στα δέκα εκατοστά αποκαλύπτο-
ντας το κεφάλι του Τογκάσι στην άλλη πλευρά. Της χαμογέλα-
σε πλατειά. Το δόντια του ήταν κιτρινισμένα.
«Γιατί ήρθες εδώ; Φύγε.»
«Δεν με άφησες να ολοκληρώσω. Φίλε μου, μια ζωή ήσουν
οξύθυμη.»
«Σου είπα, τελειώσαμε. Τέρμα. Ποτέ ξανά.»
«Άκουσε τουλάχιστον τι έχω να πω. Άσε με να περάσω.»
«Δεν πρόκειται. Φύγε.»
«Έι, αν δεν μ’ αφήσεις, θα μείνω εδώ έξω. Η Μισάτο όπου
να ’ναι θα γυρίσει. Αν δεν τα πω σ’ εσένα, θ’ αναγκαστώ να τα
πω σ’ εκείνη.»
«Μην την ανακατεύεις.»
«Άσε με λοιπόν να περάσω.»
«Θα πάρω την αστυνομία.»
«Εμπρός λοιπόν. Τι το κακό έχει ένας άντρας που επισκέ-
πτεται την πρώην σύζυγό του;
Κυρία μου, θα μπορούσατε του-
λάχιστον να τον αφήσετε να περάσει
, θα σου πουν.»
Η Γιασούκο δάγκωσε το χείλος της. Αν και δεν ήθελε με τί-
ποτα να το παραδεχτεί, μάλλον είχε δίκιο. Είχε καλέσει και άλ-
λοτε την αστυνομία που δεν είχε κάνει το παραμικρό να τη βο-
ηθήσει. Άσε που δεν ήθελε να γίνει σκηνή. Οι περισσότεροι έ-
νοικοι διέθεταν κάποιον εγγυητή για τη μίσθωσή τους, όμως η
ίδια είχε μετακομίσει χωρίς να έχει κανέναν. Ένα αρνητικό
κουτσομπολιό αρκούσε για να την πετάξουν στον δρόμο.