ΕΙΣΑΓΩΓΗ
13
χέρια σας και πως είναι καιρός ν’ αρχίσετε να ζείτε με έναν τρόπο
πραγματικά ουσιαστικό για εσάς.
Ίσως να έχετε ακούσει ιστορίες για ανθρώπους που κατάφεραν
να κάνουν μεγαλειώδη πράγματα όταν είχαν φτάσει στο απροχώ-
ρητο ‒είχαν διαγνωστεί με όγκο, τους είχαν κόψει το ηλεκτρικό ή
ήταν έτοιμοι να πηδηχτούν με αγνώστους για να αγοράσουν τη δό-
ση τους, όταν έξαφνα ξύπνησαν άλλοι άνθρωποι. Όμως δεν χρειάζε-
ται να περιμένετε μέχρι να πιάσετε πάτο για να αρχίσετε να σέρνε-
στε έξω από τη σπηλιά σας. Το μόνο που χρειάζεται είναι να πάρετε
την απόφαση. Κι αυτό μπορείτε να το κάνετε αμέσως τώρα.
Η ποιήτρια Αναΐς Νιν έχει γράψει αυτή τη σπουδαία φράση:
«Και ήρθε η μέρα που το να παραμείνει ένα σφιχτόκλειστο μπου-
μπούκι ήταν ρίσκο πιο οδυνηρό απ’ το να γίνει ολάνθιστο λουλού-
δι». Έτσι ήταν για μένα, κι έτσι νομίζω πως είναι για τους περισσό-
τερους ανθρώπους· το ταξίδι μου ήταν (και ακόμη είναι) μια διαδι-
κασία που άρχισε με την
απόφασή
μου να κάνω κάποιες σοβαρές
αλλαγές, ανεξάρτητα από το τι χρειαζόταν να κάνω για να τις
πραγματοποιήσω. Τίποτε απ’ ό,τι είχα δοκιμάσει μέχρι τότε δεν
είχε αποτέλεσμα: τα ανέλυα ξανά και ξανά με τους επίσης μπατίρη-
δες φίλους μoυ και τον ψυχολόγο μου, μου έβγαινε το λάδι στη
δουλειά, πήγαινα για καμιά μπίρα και ήλπιζα το πράγμα να τσου-
λήσει από μόνο του... είχα φτάσει σε ένα σημείο που θα έκανα τα
πάντα για να καταφέρω να οργανωθώ, και, διάολε, ήταν λες και το
Σύμπαν με δοκίμαζε για να δει πόσο σοβαρά το αντιμετώπιζα.
Πήγα σε σεμινάρια ενθάρρυνσης, όπου με έβαλαν να φοράω
μια ταμπελίτσα με το όνομά μου και να «κολλάω πέντε» με τον
άνθρωπο δίπλα μου φωνάζοντας «Είσαι υπέροχος, όπως κι εγώ!»,
πήρα ένα μπαστούνι του μπέιζμπολ κι άρχισα να κοπανάω ένα
μαξιλάρι τσιρίζοντας σαν να είχα πιάσει φωτιά, συνδέθηκα με τον
καθοδηγητή μου, πήρα μέρος σε μια ομαδική τελετουργία όπου
παντρεύτηκα τον εαυτό μου, έγραψα ένα ερωτικό γράμμα στη
