ΤΟ ΥΠΟΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΜΟΥ ΜΕ ΑΝΑΓΚΑΣΕ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ
23
άλλο όταν χτύπησα τον άδειο χώρο δίπλα μου για να ελέγξω τη
θέση του μαξιλαριού;
Προφανώς θα έπρεπε να είχα ζητήσει απ’ αυτόν τον σαχλα-
μάρα να σηκωθεί από το αναθεματισμένο το κρεβάτι ή θα έπρεπε
να είχα βρει κάποιον άλλον να με εξυπηρετήσει κι όχι να βγω στα
κλεφτά από την πόρτα και να χάσω τη μοναδική ευκαιρία που
είχα εκείνη τη βδομάδα ν’ αγοράσω στρώμα, όμως δεν ήθελα να
τον φέρω σε δύσκολη θέση.
Δεν ήθελα να φέρω
αυτόν
σε δύσκολη θέση!
Αυτό δείχνει καθαρά πώς ήταν μαθημένη η οικογένειά μου να
χειρίζεται κάθε είδους πιθανώς άβολες καταστάσεις. Μαζί με τη
σίγουρη μέθοδο του να τρέχεις προς την αντίθετη κατεύθυνση, η
εργαλειοθήκη μας για την αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων
περιείχε επίσης: το να παγώνουμε, να μιλάμε για τον καιρό, να
μένουμε άφωνοι και να αναλυόμαστε σε κλάματα όταν δεν μας
άκουγε κανείς.
Η έλλειψη δεξιοτήτων για την αντιμετώπιση και διαχείριση
τέτοιων καταστάσεων δεν ήταν και τόσο παράξενη, αν σκεφτεί
κανείς πως η μητέρα μου προέρχεται από μια μακρά οικογενειακή
παράδοση λευκών Αγγλοσαξόνων Προτεσταντών της Αμερικής
(WASP). Οι γονείς της ήταν απ’ αυτούς που πιστεύουν ότι τα παι-
διά πρέπει να τα βλέπεις, αλλά όχι να τα ακούς, και που αντιμε-
τώπιζαν κάθε συναισθηματική εκδήλωση με την ίδια σοκαρισμέ-
νη αποστροφή που συνήθως φυλούσαν για το φτηνό ουίσκι και
την έλλειψη πανεπιστημιακής εκπαίδευσης.
Και παρόλο που η μητέρα μου κατάφερε να φτιάξει για μας
ένα σπιτικό που ήταν όσο πιο ζεστό, στοργικό και χαρούμενο γι-
νόταν, εμένα μου πήρε χρόνια μέχρι να μάθω τελικά ν’ αρθρώνω
μια λέξη όταν άκουγα τη φράση που μου πάγωνε το αίμα: «Πρέ-
πει να μιλήσουμε».
Με όλα αυτά θέλω να πω ότι δεν είναι δικό σας λάθος που εί-
στε σε μαύρα χάλια. Είναι, βέβαια, λάθος σας να παραμείνετε έτσι,
