Basic HTML Version
Πρόλογος
13
ρίπου και απομακρύνονται από τον σχηματισμό για να πετύχουν
τον μέγιστο διαχωρισμό. Στη συνέχεια, καθένας πρέπει να κάνει
σινιάλο κουνώντας τα χέρια του (πράγμα που πληροφορεί για
την επικείμενη χρήση του αλεξιπτώτου του), να γυρίσει να κοι-
τάξει προς τα πάνω για να βεβαιωθεί ότι δεν βρίσκεται κάποιος
άλλος από πάνω του, και μετά να τραβήξει το σκοινί που ανοί-
γει το αλεξίπτωτο.
«Τρία, δύο, ένα... πάμε!»
Οι πρώτοι τέσσερις έπεσαν, και μετά ακολουθήσαμε ο Τσακ
κι εγώ αμέσως πίσω τους. Βουτώντας με το κεφάλι κάτω και
πλησιάζοντας την τελική ταχύτητα της πτώσης, χαμογέλασα
καθώς είδα τον ήλιο να δύει για δεύτερη φορά εκείνη την ημέ-
ρα. Καθώς κατέβαινα και πλησίαζα τους άλλους, το σχέδιό μου
ήταν να ενεργοποιήσω απότομα τα αερόφρενα απλώνοντας τα
χέρια μου (από τους καρπούς των χεριών μέχρι τη μέση μας
είχαμε υφασμάτινα «φτερά», τα οποία δημιουργούσαν τρομερή
αντίσταση στον αέρα όταν εκτείνονταν πλήρως σε υψηλή ταχύ-
τητα) και στοχεύοντας με τα κωδωνοειδή μανίκια και σκέλη του
παντελονιού της στολής μου ίσια στον αέρα που «ανέβαινε»
κατά πάνω μου.
Όμως, δεν είχα την ευκαιρία να το κάνω.
Πέφτοντας σαν βολίδα στον αέρα προς τον σχηματισμό, εί-
δα ότι ένας από τους νέους είχε κατέβει υπερβολικά γρήγορα.
Ίσως, καθώς έπεφτε με ταχύτητα ανάμεσα στα γειτονικά σύν-
νεφα, να φοβήθηκε λίγο – να συνειδητοποίησε ότι κινούνταν με
σχεδόν εβδομήντα μέτρα το δευτερόλεπτο προς εκείνο τον γι-
γαντιαίο πλανήτη από κάτω του, που είχε καλυφθεί κατά ένα
μέρος από τα πέπλα της νύχτας που έπεφτε. Αντί να πλησιάσει
αργά στο άκρο του σχηματισμού, είχε κουτρουβαλήσει επάνω
τους και τους είχε διαλύσει. Τώρα, και οι πέντε αθλητές έπε-
φταν εκτός ελέγχου.