11
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
ΡΕΙΣ ΑΝΤΡΕΣ ΒΓΑΙΝΟΥΝ
από τον στρατώνα τους στην Αράς,
στη βόρεια Γαλλία. Ένας συνταγματάρχης, ένας λοχίας κι
ένας στρατιώτης. Δεν έχει ξημερώσει ακόμα και το κρύο είναι
τσουχτερό. Οι άντρες προχωρούν προς ένα στρατιωτικό ασθε-
νοφόρο, παρκαρισμένο δίπλα στην πύλη. Ο συνταγματάρχης
κάθεται μπροστά μαζί με τον λοχία, ενώ ο στρατιώτης μπαίνει
στο πίσω μέρος. Ο λοχίας βάζει μπροστά τη μηχανή κι ένας νυ-
σταγμένος φρουρός τούς κάνει νόημα να βγουν στον δρόμο.
Ο νεαρός στρατιώτης κρατιέται από ένα λουρί που κρέμεται
από την οροφή, καθώς το φορτηγάκι τραντάζεται στον αυλα-
κωμένο δρόμο. Νιώθει ένα τρέμουλο, και το τράνταγμα δεν βοη-
θάει. Το ξύπνημα, ένα τέτοιο κρύο πρωινό, μοιάζει με τιμωρία:
όταν τον ξύπνησαν, μόλις λίγα λεπτά νωρίτερα, του είπαν α-
πλώς να ντυθεί και να βγει έξω. Δεν έχει κάνει κανένα λάθος
–έτσι νομίζει τουλάχιστον–, μα στον στρατό είναι εύκολο να ξε-
γελαστείς. Δεν ήταν λίγες οι φορές, τους τελευταίους έξι μήνες,
από τότε που ήρθε στη Γαλλία, που παρέβη κάποιον κανονισμό,
και μόνο εκ των υστέρων του είπαν το πώς και το γιατί.
Κλείνει τα μάτια και σφίγγει το λουρί, ενώ το φορτηγάκι
προχωράει με σκαμπανεβάσματα.
Είχε έρθει εδώ με την ελπίδα ότι θα έβλεπε πράγματα. Τα
πράγματα που δεν μπορούσε να δει επειδή ήταν πολύ μικρός για
να πολεμήσει. Πράγματα σαν κι αυτά που έγραφε στα γράμματά
του προς την οικογένεια ο μεγάλος του αδερφός. Ο αδερφός του
ο ήρωας, που σκοτώθηκε κατά την επίθεση για την κατάληψη
ενός γερμανικού χαρακώματος και που το πτώμα του δεν βρέ-
θηκε ποτέ.
Τ
