25 2 Όταν άνοιξα την εξώπορτα, με υποδέχτηκε μια απόκοσμη σιωπή. Ήταν σχεδόν μεσάνυχτα, παρότι δεν ήταν το είδος της σιωπής που περιμένεις να βρεις σε ένα προάστιο κατοικιών. Ζούμε στο Ντέιλ Ντράιβ, στο Σίλβερ Σπρινγκ· πάνω στον περιφερειακό μεν, αλλά εκεί, όπως και να ’χει. Το σπίτι μας είναι της δεκαετίας του ’30, επενδυμένο με γκρίζα πέτρα. Ίσως να το έχετε δει στο National Enquirer ή σε κάποιο από κείνα τα σκανδαλοθηρικά μπλογκ. Ένα από αυτά κατάφερε να εξασφαλίσει και μερικές φωτογραφίες των εσωτερικών χώρων από την ιστοσελίδα του μεσιτικού γραφείου από όπου το είχαμε αγοράσει με τη Ρέιτσελ. Τότε ήταν έγκυος στην Τζούλια. Ζωγράφιζε μια τεράστια, χαμογελαστή αρκούδα στον τοίχο του παιδικού δωματίου όταν έσπασαν τα νερά. Τρέξαμε στο νοσοκομείο με τόση χαρά όσο και φόβο. Παρότι ακριβό, με τα εισοδήματα και των δυο μας, δεν δυσκολευτήκαμε να καλύψουμε την τιμή αγοράς του. Αυτό έγινε λίγο πριν σκάσει η φούσκα των ακινήτων. Αλλά, όταν εκείνη χάθηκε, γινόταν όλο και δυσκολότερο να κρατήσουμε αυτό το σπίτι. Η Ρέιτσελ είχε μια ασφάλεια ζωής, δικαιούχος της οποίας ήταν η Τζούλια. Οι ασφαλιστές όμως δεν έδωσαν μία από εκείνα τα χρήματα. Λάβαμε απλώς μια εξαιρετικά επίσημη επιστολή η οποία υπογράμμιζε τον «εθελούσιο χαρακτήρα» της απόφασης της Ρέι- τσελ και παρέθετε αυτολεξεί τη ρήτρα 13.7 του συμβολαίου.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTk1OTAxMA==