19 Ο ΑΣΘΕΝΗΣ «Εντάξει, Μάργκο. Θα καλέσω εγώ τη δόκτορα Γουόνγκ», είπα βγάζοντας το κινητό μου. «Έχετε κάτι να μου πείτε;» ρώτησα τους διασώστες, ενώ περίμενα να καλέσει το τηλέφωνο. «Η σφαίρα εξοστρακίστηκε στον τοίχο πριν τον χτυπήσει, γι’ αυτό είναι ακόμη ζωντανός», απάντησε ένας, κουνώντας το κεφάλι του. «Λίγα εκατοστά δεξιότερα, θα του ’χε κάνει απλώς μια γρατσουνιά, αλλά…» Τώρα όμως η κακοτυχία είναι όλη δική μας, σκέφτηκα. Σήκωσα το δάχτυλο κι απομακρύνθηκα από τους διασώστες. Η διευθύντριά μου είχε μόλις σηκώσει το τηλέφωνο. «Ούτε να το σκεφτείς, Έβανς». «Τι λέει, πώς πάνε τα μαρτίνι, αφεντικό;» «Δεν υπάρχει περίπτωση να χειρουργήσεις». «Στέφανι, είναι απλώς ένα παιδί που χρειάζεται βοήθεια». «Μια βοήθεια που κοστίζει ενενήντα χιλιάδες δολάρια και κανείς δεν πρόκειται να μας πληρώσει». «Αφεντικό…» «Έβανς, έχουμε ήδη ξεπεράσει για φέτος τον προϋπολογισμό μας για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Και είμαστε ακόμη στον Οκτώβριο. Λυπάμαι, αλλά η απάντηση είναι όχι». «Μα θα μείνει παράλυτος», ήταν το μόνο που βρήκα να πω. Λες και δεν το ήξερε. «Ας το σκεφτόταν αυτό πριν μπει στη συμμορία». Ας μην κρίνει κανείς αυστηρά τη διευθύντρια Γουόνγκ για τα λεγόμενά της. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μια άκαρδη σκύλα, είναι όμως και εξαιρετική χειρουργός. Η δουλειά της είναι να περιφρουρεί τα συμφέροντα του νοσοκομείου, κι αυτό ακριβώς έκανε. Τώρα, ως προς τις προκαταλήψεις της για τους γκάγκστερ… ε, έτσι είμαστε εμείς οι γιατροί. Εξορθολογίζουμε. Καλούμαστε να πάρουμε δύσκολες αποφάσεις με βάση τα δεδομένα και τους πόρους που διαθέτουμε. Υπάρχει μόνο ένας
RkJQdWJsaXNoZXIy MTk1OTAxMA==