JUAN GÓMEZ-JURADO 18 «Τι δουλειά έχει εδώ αυτό το παιδί;» ούρλιαξα στην προϊσταμένη, που μόλις είχε κλείσει το τηλέφωνο και έβγαινε απ’ τον σταθμό για να έρθει προς το μέρος μας. Έτριβε τα χέρια της νευρικά. «Μας τον προώθησαν από το MedStar. Είναι γεμάτοι, γιατρέ…» «Δεν αναφέρομαι σ’ αυτό. Εννοώ, γιατί, διάολε, δεν βρίσκεται ήδη στο χειρουργείο; Πρέπει να αφαιρέσουμε αυτή τη σφαίρα τώρα», είπα, σπρώχνοντας το φορείο. Στάθηκε μπροστά μου, κλείνοντάς μου τον δρόμο. Δεν μπήκα καν στον κόπο να την απωθήσω. Δεν έλεγε να τσακωθώ με την προϊσταμένη, πόσο μάλλον που μου έριχνε και τριάντα κιλά. Φαινόταν ψηλή ακόμα και καθιστή πίσω απ’ τον πάγκο. «Συγγνώμη που σας κάλεσα, δόκτορ Έβανς. Μίλησα όμως με τη διευθύντρια της κλινικής και δεν ενέκρινε την επέμβαση». «Τι είναι αυτά που λες, Μάργκο; Η δόκτωρ Γουόνγκ λείπει σε συνέδριο στην Αλαμπάμα!» «Τηλεφώνησε για να δει μήπως υπήρξε κάποια εξέλιξη από τη στιγμή που σας ειδοποίησα», είπε με απολογητικό ύφος και κούνησε το κεφάλι της. «Όταν άκουσε για τον γκάγκ… για τον ασθενή, είπε ότι θα πρέπει να σταθεροποιηθεί σύμφωνα με τον νόμο. Τώρα περιμένουμε να εγκριθεί από κάποιο δημόσιο νοσοκομείο η διακομιδή του για να τον παραπέμψουμε εκεί». Πήρα βαθιά ανάσα κι έσφιξα τα δόντια. Ήταν πολύ εύκολο για την επικεφαλής του τμήματος να δίνει εντολές από τη σουίτα ενός πεντάστερου ξενοδοχείου. Εκεί έξω όμως, στον πραγματικό κόσμο, υπήρχε ένα παιδί που θα διακομιζόταν σ’ ένα επιβαρυμένο δημόσιο νοσοκομείο, όπου, στην καλύτερη, θα τον φρόντιζε ένας κατάκοπος ειδικευόμενος και θα βρισκόταν αντιμέτωπο με μια εγχείρηση υψηλού κινδύνου με ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας. Αν έδιωχναν αυτό το παιδί από το Σεντ Κλερ, το πιθανότερο ήταν πως δεν θα περπατούσε ποτέ ξανά.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTk1OTAxMA==