17 Ο ΑΣΘΕΝΗΣ των Γουίζαρντς. Κάποιος το είχε πετσοκόψει με ένα ψαλίδι για να περιποιηθεί μια επιφανειακή πληγή στο δεξί του μπράτσο, ολόκληρο καλυμμένο από τατουάζ. Το άλλο του χέρι ήταν δεμένο με χειροπέδες στο φορείο. Το μεγαλύτερο μέρος της πλάτης του μπουφάν έλειπε. Ακριβώς εκεί που έπρεπε να βρίσκεται το έμβλημα της ομάδας, κάποιος είχε κόψει ένα τεράστιο κομμάτι απ’ το ύφασμα και στη θέση του υπήρχε ένα τραύμα εξόδου που αιμορραγούσε. Η σφαίρα είχε σφηνωθεί στη σπονδυλική του στήλη, ανάμεσα στις ωμοπλάτες. Τα ζωτικά του σημεία ήταν σταθερά, η ζωή του δεν διέτρεχε κίνδυνο, το τραύμα όμως θα μπορούσε κάλλιστα να επηρεάσει το νευρικό του σύστημα. Ο γκάγκστερ βόγκηξε λίγο κι έσκυψα να δω το πρόσωπό του. Είχε λεπτά χαρακτηριστικά και ήταν ζαβλακωμένος από τα ηρεμιστικά. Τον άγγιξα στο μάγουλο για να του τραβήξω την προσοχή. «Έι, φίλε, πώς σε λένε;» Χρειάστηκε να το επαναλάβω αρκετές φορές για να πάρω απάντηση. «Τζαμάλ. Τζαμάλ Κάρτερ». «Άκου, Τζαμάλ, θα σε βοηθήσουμε, πρέπει όμως και συ να συνεργαστείς, εντάξει; Μπορείς να κουνήσεις τα δάχτυλα των ποδιών σου;» Του έβγαλα τα πανάκριβα Nike, τα οποία πριν από τον πυροβολισμό πρέπει να ήταν απαστράπτοντα λευκά και τώρα είχαν ένα χρώμα θολού κόκκινου κρασιού. Τα δάχτυλα των ποδιών του δεν κουνήθηκαν. Πίεσα με τη μύτη του στιλό στο κέντρο του πέλματος. «Το νιώθεις αυτό;» Κούνησε το κεφάλι του πανικόβλητος. Αν αυτό το παιδί είχε κλείσει τα δεκάξι, τότε εγώ ήμουν ο πάπας. Κάθε φορά έμπαιναν στις συμμορίες όλο και νεότερα. Μαλάκα, μαλάκα, μαλάκα, είπα μέσα μου.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTk1OTAxMA==